100 – dagen!!

In Afrika telt het officiële 100-dagen feest jammer genoeg niet, maar voor ons is het toch al een mijlpaal. In totaal hebben we nog 100 dagen te gaan, waarvan er nog heel veel op het programma staat en er nog veel blogberichten gepost kunnen worden.

Benin is zeker geen groot land en aangezien er eigenlijk maar 3 officiële wegen zijn, heb je het heel rap allemaal gezien. Daardoor heb ik niet elke week even spectaculaire verhalen om jullie te entertainen. Laat ons starten bij de feestdagen van vorige week. In Benin werd er door de overheid een regeling opgesteld dat zegt: “Tijdens elke wettelijke feestdag van een bepaalde religie, krijgen alle mensen een dag vrij”. Dit wil zeggen dat christenen een dagje vrij krijgen op de geboortedag van Mohammed (een feestdag voor de moslims) of dat het voodoo feest ook een dag vrij is voor de moslims en christenen. Door deze geweldige regeling, hadden we vorig week een verlengd weekend van 4 dagen. Hierbij hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om eindelijk 2,5 maand eens in contact te komen met voodoo. Het is moeilijk om voodoo uit te leggen als je er niet in gelooft, maar ik zal mijn best doen om de geloofsbekentenis van de mensen hier over te brengen. Een lokaal voodoo feest wordt bijgewoond door twee priesters, zij begeleiden de wandeling. Daarnaast heb je 3 geesten die een voodoo – pak dragen. De mensen aanschouwen hun als oude spirituele geesten die op deze dag terug komen en zich kunnen verplaatsen met behulp van deze pakken. Deze spirituele bewegen in het rond en dansen een speciale voodoo – dans. Als je eenmaal geraakt zou worden door één van deze spirituele, wil dat zeggen dat je heel binnenkort zal sterven of zoals zij het zeggen 'verdwijnen'. Gelukkig kunnen de priesters die altijd de wandeling bijwonen, deze voodoo ongedaan maken.

Je moet je vooral inbeelden dat er een 70 – tal kinderen en volwassenen zijn die de spirituele omsingelen. Bij elke beweging dat deze spirituele maken in de richting van kinderen wordt er letterlijk een stormloop gecreëerd uit de richting van de spirituele. Mensen hebben een bepaalde vrees om aangeraakt te worden door deze geesten. Ik moet eerlijk zijn dat als er 70 mensen weglopen van deze drie, je toch ook niet gewoon op je gemakje blijft staan. Na het feest was het de ideale moment om eens een serieus gesprek te hebben over voodoo. Ik vond het zeker geen gemakkelijk gesprek omdat voodoo werkelijk alles tegenspreekt wat je zelf al weet. Zo hebben voodoo – gezinnen een fetisch die een trigger zijn om geestelijke te laten verschijnen in mensen die nog leven. Bijvoorbeeld: mijn toekomstig gastgezin is christelijk, maar de grootmoeder (die nog steeds leeft) gelooft in voodoo. Moest ik ooit de kans krijgen om ze te ontmoeten en ik draag op die moment iets van deodorant of reuk, dan zal er een oude geestelijke een intrede maken in het lichaam van de grootmoeder en zo op de grond vallen en bewegen als een slang. Tip voor mezelf: opletten met deodorant! Een moeilijk verhaal om te geloven, maar het is wel interessant om de manier te zien hoe deze mensen in voodoo geloven en hoe hard het op sommige plaatsen nog leeft.

Hierboven schreef ik al over mijn toekomstig gastgezin. Op 7 februari stopt mijn stage in Papané, Benin en heb ik een week vakantie samen met ons mama. Na 3 maanden eindelijk familielid zien en er een week mee doorbrengen! Ik kijk er alvast naar uit! (en ik denk ons mama ook). Nadien op 16 februari verhuis ik richting Parakou (de stad waar ik elk weekend gebruik kan maken van het internet). In de buitenwijken van Parakou, dicht bij de rivier wonen de ouders van Marcel. Ik heb samen met hen kerstdag gevierd, waarbij ik enorm veel gegeten had. Bij een rondleiding die ik toen kreeg in hun huis, merkte ik op dat ze een kamer voor buitenlanders voorzien hadden. Deze was echter nog niet klaar om gebruikt te worden, omdat het gezin een beetje in geldnood zat wegens ziektekosten. Enkele weken geleden heb ik hun terug een bezoekje gebracht om te vragen of ik deze kamer kon gebruiken en nu al voor mijn verblijf zou betalen zodat ze de kamer kunnen voorzien met het nodige. Op één week tijd was de kamer al bijna helemaal klaar en heb ik officieel mijn gastgezin voor februari – maart geregeld. Beide ouders zijn al gepensioneerd en hebben nog een klein zoontje van 14 jaar. Meer informatie volgt zeker nog vanaf 16 februari!

Om even terug te keren op het stage - aspect van deze ervaring. Voor mijn laatste stagemaand in Papané heb ik enkele aanpassingen gemaakt aan het programma. In plaats dat het ziekenhuis wordt opgedeeld in groepen, heb ik nu het initiatief genomen om per dag een bepaalde les te geven en dit via papieren over te brengen naar het personeel. Op die manier kiezen de mensen simpelweg wat ze willen volgen. Op die manier merk ik dat er veel meer volk naar de lessen komt, maar dat het zich vooral beperkt op de hoger opgeleide mensen. Zorgkundige en verpleegsters hebben daarbij dus veel minder interesse in de lessen informatica. Wat zeker te begrijpen valt aangezien informatica op nog maar heel weinig plaatsen in Benin worden gebruikt.

Vorige week heb ik ook een bezoekje gebracht aan de oude huizen van de Franse kolonisatoren. Deze gigantische leegstaande huizen worden maar voor een heel klein deeltje bezet door lokale bevolking. De gebouwen zijn enorm versleten en hebben duidelijk geleden aan het Afrikaanse klimaat. Het blijft vreemd dat vele deuren van deze gebouwen nog steeds achter slot zitten, wetende dat er zoveel Afrikaanse mensen langs de kant van de straat slapen. Blijkbaar is het 'moreel' verboden om in te breken in deze leegstaande gebouwen en er een deel van op te eisen. Vlak naast deze gebouwen vind je het oude station van Tchaourou terug. In Benin loopt één treinspoor van Cotonou tot in Parakou en verder, dat absoluut niet meer gebruikt wordt. Als typische Europeaan, ben ik de enige uit heel Benin die nog half stopt voor ik het treinspoor over steek. Dit gaat natuurlijk gepaard met vreemde blikken. Maar dit ben ik ondertussen al helemaal gewoon, zeker met zo'n baard waar Al Qaida zelfs jaloers zou op zijn. Hieronder een foto ter illustratie:

Ik zal jullie moeten teleurstellen met een beperkt blogbericht! Maar komende weken zal er nog heel wat op het programma staan: de laatste weken in Papané (lees: veel feestjes en etentjes), de vakantie waar ons mama en ik al lang op wachten en de verhuis naar de stad + het nieuwe gastgezin! 

Roadtrip!! #YOLO

Aangezien ik niet elke week iets spectaculair mee maak, moeten jullie met veel geduld telkens twee weken wachten. Aan enkele reacties te horen, moet ik meer gaan doen zodat ik meer kan schrijven. Maar bij deze, terug even een update van de laatste twee weken. Laten we starten met: Beste Belgische vrienden en familie, een heel gelukkig nieuwjaar! Hopelijk hebben jullie het net iets harder kunnen vieren dan mij! Nieuwsgierig? Lees dan maar!

Hier in Afrika vieren ze kerstmis gedurende 5 dagen, dat wil zeggen dat we hier begonnen zijn met feesten de 23^ste en geëindigd zijn de 27^ste. Aangezien Benin nog steeds uit een groot deel katholieke gelovigen bestaat, kon het ook niet anders dan met kerstmis enkele kerkelijke missen mee te pikken. Daar startte we mee op 23 december, een heel lange mis (2,5 uur) met Monseigneur van de kerk. Nadien kregen alle kindjes veel cadeautjes van het ziekenhuis, een unieke kans om foto’s te trekken van blije kinderen met hun cadeautjes en niet zoals altijd de serieuze gezichten te moeten trekken. Bij deze werd ik ook ingelast als fotograaf van alle volgende activiteiten in het ziekenhuis. De volgende dag trokken we met onze twee brommers, naar de stad om nog enkele cadeautjes te kopen. Aangezien we zelf hier in de stad geen ‘winkelstraat’ hebben of officiële winkels is het nog al moeilijk om het geschikte cadeau te vinden. Met als resultaat dat we 3,5 uur rond hebben gereden om onze cadeautjes te vinden. Maar dit hield ons niet tegen, dus op naar het volgende feestje. Het werd echter even verontrustend wanneer één van de andere studenten malaria bleek te hebben. Met een hoge koorts besloot hij al rap om de kerstavond rap te beëindigen. Het was ook niet makkelijk om kerstavond te vieren zonder elektriciteit, maar met wat creativiteit is alles toch gelukt. Bij deze de eerste kerstmis zonder elektriciteit, dat kan niet iedereen zeggen.

Kerstdag kon ik vieren bij de familie van één van mijn Afrikaanse vrienden. Ik werd al uitgenodigd om 8 uur, maar toen ik hoorde dat het kon duren tot 17 uur ’s avonds had ik toch maar besloten om mijn tijd te nemen en rond de middag aan te komen. Klinkt misschien onbeleefd, maar heb ook al zo’n feestjes gedaan en tot de middag is de activiteit: in de zetel hangen en tv kijken. Rond de middag kreeg ik dus de borden (let op het meervoud) aan lekkere pikante spaghetti tot als mijn buik volledig vol was. Na een uurtje werd ik verrast met het feit dat we nog bij één van zijn vrienden moesten gaan eten. Ik kan goed geloven dat jullie in België ook allemaal goed gegeten hebben, maar niet zoals ik gegeten heb die dag. Hoe het kon, ik weet het niet, maar ik heb de 5 borden rijk gevulde spaghetti allemaal kunnen binnenhouden. Bij de volgende uitnodiging in een Afrikaans gezin, ga ik er op letten dat ik al twee dagen niet gegeten heb. Dan moet het zonder probleem wel lukken. Met een maag die op ontploffen stond, moest ik ’s avonds 25 december nog naar een restaurant om te eten met een nieuwe kennis. Een Franstalige Belg, met als job: piloot. Dit bood voor ons heel wat mogelijkheden, maar na vele beloften om te gaan vliegen, had het vliegtuig panne en konden we met kerstmis niet meer opstijgen. De teleurstelling was groot, maar werd rap terug goedgemaakt met een cadeau dat Vincent en ik heel moeilijk konden aanvaarden. Een heel klein vliegtuigje krijg je namelijk niet elke dag cadeau, maar we hebben dit dan ook wijselijk wat afgewimpeld. Eerst een brommer en dan een vliegtuig, ik zou liever niet hebben dat mijn ouders een hartaanval krijgen.

27 december, het grootste feest dat er kon zijn (in mijn hoofd dan). Onze roadtrip kon beginnen! Met heel weinig planning en heel veel mensen die tegen onze trip waren, vertrokken we vrijdag namiddag al richting Boko. Dit is een dorpje net achter de grote stad Parakou, op die manier moesten we de volgende ochtend niet heel de stad terug door. De directrice, samen met enkele dokters waren absoluut tegen het idee dat we met twee naar Nattitingou gingen rijden. Het idee dat we een 400 – tal kilometer gingen rijden, met twee brommers om uit te komen op de magische plek van Nattitingou met de watervallen, was absoluut te mooi om zo maar te laten vallen bij enkele commentaren. Met onze zware zakken vastgebonden vertrokken we zaterdag ochtend om 9 uur richting N’ Dali. Het makkelijke aan onze roadtrip was wel dat we geen kaart nodig hadden. Benin bestaat namelijk uit een 3 – tal grote wegen. Het enige wat we moesten onthouden was: rechtdoor – eerste links – rechtdoor – eerste rechts – rechtdoor en we waren aangekomen in Nattitingou.

Aangekomen in N’Dali, moesten we onze eerste afslag maken. Hier stond er, volgens de kaart, dat we 150 km moesten rijden op een zandweg. Met zelfgemaakte mondmaskers stonden we klaar om de stoffige weg op te rijden, tot als we zagen dat er net enkele maanden geleden een nieuwe weg was aangelegd, zonder bulten, zonder kuilen. Met een lach op het gezicht, reden we door naar Djougou. Dit is de derde grootste commerciële stad van Benin. Onderweg doorkruisten we letterlijk Benin, wat ook enorm op te merken was aan de lokale bevolking en de natuur. Op het vlak van natuur kwamen we de mooiste uitzichten, mooiste rivieren, mooiste meren tegen dat ik tot nu toe al ooit gezien heb. Hierbij namen we ook rijkelijk onze tijd om af en toe een foto te trekken (zie Facebook). Op het vlak van de bevolking kan ik het beter vergelijken met het arriveren van de paus in een grote stad. Met elk dorp dat we passeerden werden we door honderden mensen aangestaard en wuifden er honderden kinderen naar ons. Dit wil zeggen dat we 75% van de tijd aan het wuiven waren toen we op onze brommer zaten, hierbij de referentie naar de paus.

Onderweg hebben we ook enkele momenten gehad, waar we toch enkele keren bij moesten stil staan. Benin telt blijkbaar een 10 – tal kamikaze – geiten, wat ons tot nu toe zeker een fobie heeft opgeleverd voor rondhuppelende geiten op de weg. Beeld je in dat je tegen 70 – 80 km/h aan het rijden bent en dat er plots op een halve seconde tijd er een geit uit een bosje springt en zich plaatst voor jou brommer. Bij deze weten we ook dat onze remmen zeker in orde zijn. Met een hart kloppend in de keel, zette we onze roadtrip verder en dachten we dat het maar één keer zou voorvallen. Jammer genoeg, hadden we het hier fout en hebben we nog wel enkele geiten moeten ontwijken tijdens onze trip. 

Spontane muren van vuur hebben we ook een keertje tegengekomen. In het midden van Benin, is de bevolking zeer laag, wat met andere woorden wil zeggen dat er heel veel vegetatie is. Bij een temperatuur van rond de 38 – 40 graden, kan het al eens dat er een bosbrand ontstaat, maar dit wordt meestal gedoofd of klein gehouden door lokale bevolking. Echter zijn er ook stukken waar geen bevolking woont en je dan bomen op 5 meter van de weg en van ons ziet in brand staan. Vlammen van 5 à 8 meter hoog en een dikke rookwolk die de weg volledig verspert. Het was zeker een ervaring om door zo’n gebied te rijden, gelukkig hadden onze kleren nadien voldoende tijd om te verluchten.

Rond 17 uur kwamen we in Nattitingou toe en zochten we ons rap een hotel om één nacht te overnachten. De waterval van Nattitingou stond namelijk nog op ons te wachten en dit wouden we graag voor de donker gedaan hebben. Aangezien de nacht letterlijk valt hier in Afrika, hebben we ons gehaast om er toch nog iets van te zien. Niets wetende dat er blijkbaar twee watervallen zijn, vertrokken we naar de ‘kleinste’ waterval. Met het fototoestel op de schoot, racete we tegen het licht, of beter gezegd tegen het donker om nog op tijd aan te komen aan de waterval. Eenmaal daar aangekomen werd het duidelijk dat de lange, soms pijnlijke rit, allemaal de moeite was! Een adembenemend verschijnsel was zeker de moeite om even te blijven zitten. Jammer genoeg hadden we nog maar 30 minuten voor Afrika pikzwart werd. Mijn fototoestel heeft nog nooit op zo’n korte tijd, zoveel foto’s getrokken. Een kort bericht aan Jens: het is volledig toegestaan om van de 7 meter hoge waterval (dit is nog maar de kleine waterval) te springen en daar wat rond te zwemmen! Bij deze u verjaardagscadeau is geregeld!

Na een nacht goed slapen en na een warme douch, konden we terug vertrekken richting huis. Dit was de eerste warme douche in twee maanden trouwens! Vele verklaarden ons zot dat we op twee dagen een kleine 600 km gingen rijden. Ze hadden misschien een beetje gelijk, maar het is ons toch gelukt. Aangezien we dezelfde weg terugnamen, moesten we niet nog eens overal stoppen om foto’s te nemen van knappe natuurverschijnselen. Op deze manier waren we al rond de middag terug in N’Dali. Om even de kwaliteit van onze moto’s te bespreken, moest je dit in België verkopen ben je rap failliet. De kwaliteit van de moto en van de wegligging is niet ideaal. Als je rug, nek en staartbeen na 200km het al niet meer kunnen uithouden zonder een lange pauze waar je bij moet platliggen, dan weet je zeker dat de kwaliteit ervan niet optimaal is. In totaal hebben we al 1500 km op onze teller staan, waarbij momenteel de volgende instrumenten al stuk zijn: tweede kilometer teller, snelheidsmeter, toerentalmeter en enkele afsluitende deksels en vijzen die besloten er van af te springen. Maar dit alles hield ons toch niet tegen om te blijven rijden. Met een restaurant pauze en een korte panne (benzinetank die iets kleiner leek te zijn dan verwacht) kwamen we ’s avonds toe in Papané.

De roadtrip was om het simpel te zeggen, één van de beste trips van mijn leven. Lichamelijk heeft het absoluut geen deugd gedaan, maar dit stoorde me allemaal niet. Ik laat gewoon de foto’s voor zich spreken.

Dezelfde avond van mijn aankomst in Papané begon mijn eigen lichaamstemperatuur aanzienlijk te stijgen en te stijgen. Met een korte nachtrust en een record van 39 graden koorts besloot ik toch een dag extra vakantie te nemen. Natuurlijk kreeg ik nu de volledige lading van alle mensen die het afgeraden hebben om naar het noorden te vertrekken. Na twee doktersbezoeken en enkele bloedtesten heb ik toch medicatie tegen malaria moeten innemen. Mijn testen zijn allemaal negatief teruggekomen, maar de Afrikaanse dokter was er van overtuigd dat het malaria was. Dafalgan was het nieuwe wondermiddel, maar toch had ik de volgende nacht 39,5 graden koorts. Waardoor de medicatie voor malaria nu moest starten en ik daarbij nog enkele pilletjes moest innemen. Ondertussen zitten we al op 31 december, iedereen vertrok naar de stad om te vieren en ik bleef thuis met lichte koorts en veel hoofdpijn. Op nieuwjaar kon ik toch niet thuis blijven, dus ik besloot me vol te steken met wat pilletjes te nemen en toch naar de stad te vertrekken om wat te vieren. Met een lekkere varken aan het spit heb ik mijn eindejaar diner ook gehad.

Een prachtige manier om 2013 af te sluiten, mijn eerste twee maanden in Benin af te sluiten en 2014 te starten! De twee maanden zijn werkelijk voorbij gevlogen en nu nog maar 4 maanden te gaan… Hopelijk kan ik de 4 maanden in 2014 even hard genieten van mijn verblijf in Benin zoals ik dit de eerste twee maanden ervaren heb. Ook al wordt het gemis naar thuis af en toe groot, zeker als je 2,5 dag plat op je bed moet liggen!