Nils under arrest

Zoals elke week, de titel is een beetje overroepen. Maar zorgt wel ineens voor het dramatische aspect van dit blogbericht. Voor diegenen die ongerust zijn, ik ben veilig en wel en heb mijn zeep niet laten vallen.

Laat ons starten met de projecten even te overlopen. De informaticalessen in het zonehospitaal van Boko zijn ongeveer op hetzelfde niveau gebleven. Alle "verplichte" studenten, komen steeds naar de les en alle andere personeelsleden komen heel af en toe. Ik ga eerlijk toegeven dat het moeilijk is om te beslissen welke leerstof deze personeelsleden moeten aanleren. Nog nooit een computer gezien en dan op enkele weken een paar informaticalessen krijgen waarmee ze in de toekomst verder kunnen (en in die toekomst zijn momenteel nog geen computers aanwezig). Ik denk dat je zelf al uitmaken dat het niet altijd even makkelijk is om in Afrika informaticalessen te geven.

Voor vele Beninse mensen in Benin zelf niet altijd ideaal. Bijvoorbeeld: een stage informatica uitvoeren bij Baobab Express zonder internet en met heel af en toe elektriciteit. Laat ons zeggen dat dit ongeveer een korte samenvatting is van de activiteiten bij Baobab Express. Het programma dat we ontwikkeld hebben, is volledig klaar en kan vanaf 1 april gebruikt worden. Op het vlak van het netwerk staan we nog een beetje achter aangezien we een productcode + software van het internet moeten downloaden, maar dit duurde volgens de computer (met het heel zwakke internet van de laatste weken) ongeveer 15 dagen. Dit verklaart ook ineens het zwakke internet waarmee wij al 2 weken mee te kampen hebben. Skypen, foto's uploaden, blog uploaden, ... het is praktisch allemaal onmogelijk.

En dan, voor mij persoonlijk, het meest interessante project. Mijn bibliotheek in een lagere school in Kaswala (een echt brousse dorp). Vorige week had ik een afspraak bij de boekenhandel om even het project te overlopen. Aangezien ik, voor Beninse normen, voor veel geld zal aankopen had ik besloten om dit toch even te overleggen. Op het zelfde moment heb ik een lijst opgesteld van alle boeken die voor de lagere school kunnen dienen. In totaal zijn dat er ongeveer een 35 boeken met een totaal bedrag van 103 000 FCFA, wat in euro een € 160 is. Dus dat laat geeft me maar een kleine ruimte om extra boeken aan te kopen, maar je moet ergens beginnen. Vrijdag worden alle boeken aangekocht en hopelijk worden ze zaterdag al naar de school gebracht. De foto's volgen dan zeker nog! En voor diegenen die nu raar naar hun scherm aan het kijken zijn, scholen in Afrika zijn ook volledig open op zaterdag. Er wordt zelfs nog heel vaak zaterdagvoormiddag lesgegeven in de scholen.

Het volgende moet je even mee met me inbeelden. Aangezien je werkt op 4 verschillende plaatsen, is het vervoer van hier naar daar soms wat hectisch. Ondertussen staat er al bijna 5000km op je teller van je "nieuwe" motor. Je moet tussen 2 projecten naar het 3de project en dan kom je aan één van de drie lichten in Parakou aan. Een gigantische bus vertrekt van aan het licht om over te steken op het grote kruispunt. Jij als goed gelovige persoon volgt de bus die op dezelfde moment over de lijn van het licht gaat. Plots staat er een agent voor je en zegt om je motor langs de kant te zetten. Je staat daar nu in de vlakke zon met de sleutels van je motor in de zak van de politieagent, omringd door zagende Afrikanen die graag hun sleutel terug krijgen. Aangezien je nog nooit bent aangehouden in België, weet je niet hoe dit gaat verlopen dus ga je bij je motor op je gemak staan.

En nu even weg van het verhaal lijn en terug in realiteit: dan komt er een politieagent naar mij met de meest cliché vraag "Weet je waarom ik je heb tegengehouden (maar dan in het Frans)". Met een puppy gezicht probeer ik onschuldig te blijken, maar dat lukte me dus niet. Door het toegeven van mijn fout werden de agenten toch al iets minder streng. Ik had mijn fout geaccepteerd en daarbij ook de gevolgen. Normaal gezien werd mijn motor meegenomen naar het commissariaat om daar mijn boete te betalen. Maar al rap werd ik meegesleept in het corrupte politiesysteem. Een agent zei dat ik met de chef moest discussiëren over een prijsje om mij "vrij" te laten. Ik, die nog niet eens de moed heb om af te dingen in een Turkse shop, moest nu een politieagent overtuigen om mij vrij te laten. Mijn vraag luidde als volgt: "Kunnen we niet iets sneller regelen zodat ik nog op tijd in mijn 'vergadering' geraak". Met een glimlach tot achter zijn oren zei de chef tegen mij dat het niet maatschappelijk verantwoord is om hem geld te geven om dan zo in zijn 'zak' te steken. De grote glimlach gaf mij al rap de indruk dat ik op de goede weg was met mijn onderhandelingen. Na nog enkele feiten over mijn vrijwilligerswerk gaf de agent mijn sleutels terug. Met een 'onopvallende' handdruk werd de bijdrage doorgegeven. Ik mocht vertrekken en de andere Afrikanen bleven ter plaatste staan. Een enorme hilarische ervaring, maar op die manier heb ik toch eens het 'corruptere' systeem leren kennen dat zich vaak afspeelt in ontwikkelende landen. Voor de geïnteresseerden onder jullie heb ik ongeveer een 20% van het normale boete - bedrag aan de politieagenten betaald. Dit leek achteraf door het gastgezin een enorm bedrag om aan de politie te geven. Misschien vergeleek ik het te hard met het boete - bedrag in België.

Het aantal inwonende bij het gastgezin is sinds vorige week met één gestegen. Na een zieke oma is er nu ook nog een hoog zwanger meisje in het gastgezin. Dat meisje (van 18) zou normaal gezien deze week moeten bevallen. Wel knap dat een hoogzwangere vrouw nog alle huistaken op zich kan nemen. Die Afrikanen toch...

Voor de rest gaan alle normale avondactiviteiten nog altijd door zoals voordien. 's Avonds tchouckoutou drinken is ook nog steeds één van deze activiteiten. Maar onlangs zijn er enkele veranderingen in gekomen. De brave Beninse mannen startte met het snuiven van tabak. Dit deden ze op de meest vreemde lichaamspositie waardoor dit zeker mijn aandacht trok als er een man in een onlichamelijke houding over de grond gehurkt zit. Het één leidt tot het ander en plots had ik zelf een lijntje tabak op mijn hand liggen. Met 10 Afrikanen die naast mij stonden waarbij de ene helft me aan het toejuichen was en de andere helft me het serieus afraadde. Met het YOLO - motto in mijn hoofd kapte ik 75% van de tabak weg en probeerde ik toch wat precies deze Afrikanen zo tof vinden. Het was niet de ervaring die ik verwacht had, maar eerder een walgelijke smaak die je voor het komende uur zal houden in je mond. Een verslaving zal ik er zeker niet aan over houden. Dus mama en papa, maak je maar geen zorgen.

Over familie gesproken, nog een week en half en ik zit 2 weken op vakantie met mijn moeder en mijn broer. Ik kan zeggen dat de motivatie voor het werken de laatste weken drastisch is afgenomen en dat de motivatie om op vakantie te gaan alsmaar groter en groter wordt. Op 14 dagen doen we 10 hotels en reizen we over heel Benin. Van hete stranden en tropische cocktails, naar grote watervallen en veel olifanten. Wie zou daar niet naar uitkijken!

Big city live

Laat de titel je in de eerste plaats zeker niet misleiden. Het leven hier in Parakou heeft zo zijn voor - en nadelen. De beginnende twee weken hier in Parakou zijn al flink gevuld geweest, waar ik maar al te blij om kan zijn.

Het gastgezin, een klein (voor Europese normen klein, voor Afrikaanse normen groot) huisje met 'maman et papa' en hun 15 - jarig zoontje. Laat mij starten bij het feit dat ik dit gastgezin al 4 maanden geleden wou. Mijn gastfamilie behoort absoluut tot één van de meest vriendelijke mensen die ik leren kennen heb hier in Benin. De eerste week was het een beetje wikken en wegen wat kon en wat niet kon, maar na één week voel ik me volledig thuis. Het sanitaire deel van het huis is echter even een struikelblok geweest, maar zeker niets om lang bij stil te staan. Bij de opbouw van het huis werd er een toilet en douche voorzien, maar er was echter nog geen geld om de wateraansluiting te installeren. Op zich is het af en toe wat deprimerend om te kijken naar een toilet en douche, wetende dat je het niet kan gebruiken. Maar in die 2 weken bij het gastgezin, voel ik me al meer in Afrika dan de vorige 4 maanden. Het vervangende sanitaire gedeelte bestaat uit een klein hutje met 3 onderverdelingen. Een douche en twee WC's, waarvan er één persoonlijk voor mij gereserveerd is. 's Avonds is het daarbij al niet mogelijk om naar de wc te gaan zonder daarbij een 20 - tal kakkerlakken te doden.

De afspraken rond het eten was op zich nog het moeilijkste om te regelen en er aan te wennen. Op de avond van mijn aankomst in het gastgezin mocht ik twee keer eten op één avond. De eerste keer was rond 18 uur en de tweede keer rond 21 uur. Deze gerechten zijn ook niet te vergelijken met een voorgerechtje. Je kan het beter vergelijken met twee keer een maaltijd van "All you can eat". Al snel had ik door dat ik dit geen maand kon volhouden want elke avond mij tot boven volsteken, zou niet meer goed komen. De ochtend erop kreeg ik dezelfde maaltijd als de avond voordien, maar vloeibaar. Akkassa een soort pudding gebaseerd op meel kan je laten opstijven of opdrinken wanneer het warm is. Als ontbijt was me dit niet heel goed bekomen en had ik al snel gevraagd of ik niet elke ochtend een brood kon gaan kopen om te eten.
Omdat mijn gastgezin de liefste mensen zijn op de wereld, eet ik elke avond één of twee gerecht(en) op Westerse wijze. Zo krijg ik heel vaak een slaatje als 'voorgerecht' en nadien een kom (lees kookpot) met spaghetti, couscous, of rijst. Ik kan zeker niet zeggen dat ik hier slecht eten krijg, alhoewel mijn darmen soms anders over denken.

Al bij al, ben ik veel gelukkiger in mijn gastgezin dan voordien. Hiervoor had ik het gevoel dat ik in een luxe positie zat, zonder daarbij het echte Afrika te leren kennen en als ik daarvoor alle basisbehoeften van een Europeaan moet opgeven = graag!. Hierbij enkele foto's om bovenstaande informatie wat duidelijker te maken. (aangezien het internet al een dikke week problemen heeft, zullen de foto's volgende keer er op komen. 

Mijnen troon

Mijn zakjes water

Omdat onze deadline voor tussentijdse taken 3 maart was, hab ikzelf nog niet veel de tijd om grote uitstappen te maken met het gastgezin. Maar die is alvast het plan voor de komende weken: elke avond voetballen met de locals, een tochtje naar de grote rivier.

Op de nieuwe stageplaats is ook alles vlot begonnen, maar ook weer rap in herhaling gevallen. De eerste week stond ingepland als de voorbereiding van de lessen informatica voor het personeel van het ziekenhuis. Om dezelfde fout niet te maken als in Papané, maakte ik affiches met daarbij alle uitleg rond de lessen informatica. Ikzelf was er al heel trots op en gecombineerd met de motivatie van het personeel zag ik het al helemaal zitten. Alle lessen informatica stonden gepland voor elke namiddag van de week. Dit wilde zeggen dat ik elke voormiddag nog niets gepland had. Enkele blogs geleden sprak ik over het lokale bedrijf 'Baobab Express'. Ontstaan vanuit een Belgisch initiatief, is het algemene doel van deze onderneming is het aantal slachtoffers van verkeersongevallen te verminderen. Momenteel zijn er 6 bussen die al worden ingezet om mensen te verplaatsen in het noorden van Benin, maar er zijn nog 6 bussen die wachten om ingezet te worden. Ik besloot uiteindelijk zelf eens te horen bij het bedrijf. De oprichters van Baobab Express en African Drive (het moederbedrijf) zijn ondertussen al goede vrienden geworden en daardoor dacht ik hen + het personeel ook wat verder te helpen op het vlak van informatica.

Samen met de informaticus die al actief werkt bij Baobab Express, staan we nu in om enkele aanpassingen aan het bedrijf te maken. Ik was dolgelukkig toen ik het akkoord kreeg dat ik hen mocht verder helpen. Eindelijk mocht ik iets doen wat toch iets van cognitieve capaciteiten vraagt. Al 3 maanden lang gaf ik les aan mensen die nog nooit een computer hadden aangeraakt. Je kan je wel inbeelden dat dit soms enorm frustrerend kan zijn. Ik voelde me als een leerkracht in het eerste leerjaar om de kindjes te leren lezen, iets waar ik zeker niet voor gestudeerd had en/of het geduld voor had/heb. De collega waar ik mee samenwerk, heeft op de universiteit software-ingenieur gestudeerd, dus op het vlak van programmeren is hij veel sterker als mij. Absoluut geen nadeel, maar eerder een groot voordeel. Ik kan eindelijk praten met iemand over informatica op het zelfde niveau. Onze taak voor de komende maand is: het netwerk herinstalleren + uitbreiden, een aankoop programma ontwikkelen en onze parel 'het CRM - programma' ontwikkelen. Hierbij gaan we op de eerste plaats de reservaties digitaliseren, maar ook de relatie met de klanten beter ontwikkelen. Vanuit dit programma moeten ook jaarlijks statistieken kunnen opgemaakt worden om het bedrijf een betere kijk te geven op hun doelgroep.

Brainstomen

In mijn vorige blog schreef ik ook over het persoonlijke project waar ik aan werk. Deze week heb ik een afspraak gehad met de NGO die verantwoordelijk is voor enkele lagere scholen hier in de omgeving. Met de 200 EUR die werd ingezameld door de familie in België, ga ik nu boeken aankopen om een bibliotheek te starten in het schooltje in Kaswala. Volgende afspraak is bij de uitgeverij waarbij ik de boeken zal kiezen voor het schooltje. De t - shirts van het clubtornooi van Kevoc hebben ook al een plaats gekregen, of beter gezegd plaatsen. De t - shirts komen terecht in 3 verschillende lagere scholen verspreid over het arrondissement waarin ik woon. Aangezien het de laatste maanden zijn, kan ik niet alle t - shirts persoonlijk afgeven. Maar de NGO wou deze t - shirts niet uitdelen zonder dat ik één school samen met hen had gedaan! Ik kijk er al naar uit en jullie ook naar de foto's veronderstel ik.

's Avonds als ik toe kom in het gastgezin, vallen meestal alle activiteiten stil. Maar er is altijd nog tijd voor één activiteit. Samen met de papa van het gastgezin, gaan we 'stiekem' tchouckoutou drinken. Na 2 weken, toen de papa loog over waar we precies zaten, besefte ik pas dat de mama van het gastgezin dit niet mocht weten. 3 weken in een gastgezin en al een gezin - geheim.

Het internationale vrouwenfeest werd wonder boven wonder ook gevierd hier in Afrika. Ik vond het zelf vrij komisch aangezien alle vrouwen 3000 FCFA (4,5 EUR) moesten betalen voor het eten en alle mannen gratis mochten eten. Na een lange mis (met veel dansende vrouwen uiteraard) konden we starten aan de enorme maaltijd(en). Aan alle Belgische vrouwen die dit lezen, bij deze ook een prettige feestdag voor jullie.

Sporten binnen het gastgezin wordt moeilijker en moeilijker. Een blanke die sport en zou zweten is uitgesloten. Na 15 "sporten" moet ik verplicht stoppen van mijn gastmama voor ik moe word. Gelukkig heb ik een oplossing gevonden! In de voortuin van het huis staat een 13 meter diepe waterput, waar heel de buurt water mag komen halen om te koken, kuisen of huizen te bouwen. Elke avond help ik een 5 - tal kinderen met het nemen van water. Na een half uur wordt het toch een zwaar werkje om die 12 - liter 13 meter naar boven te hijsen, maar alles voor de buren zeker?

Cadeautje voor de jaloerse mensen: