Ekaro Belgique!

Met veel spanning en ongeduld, zullen vele nu achter jullie computerscherm zitten. Na twee weken toch nog een blogupdate van het leven hier in Afrika. Aangezien de tijd hier zo snel gaat, is het soms moeilijk om bij te houden wat je nu weer precies gedaan hebt de vorige twee weken.

Ik sprak in mijn vorig blogbericht over de maatregelen die ik ging treffen om toch meer volk in mijn les te krijgen. Ik zette maandagochtend de eerste stap. Tijdens de stafvergadering, nam ik het woord en wees ik er op dat het ziekenhuis een unieke kans kreeg om heel het personeel op te leiden op het vlak van informatica. Waarvoor ze elders een enorm bedrag zouden moeten neerleggen, doe ik het helemaal gratis en voor iedereen die er interesse in heeft. Ik wees er ook op dat er elke dag een les was en dat ze van mij mogen komen wanneer ze willen (een kleine tegenspraak rond het systeem dat ik had uitgewerkt, maar ik wou er alles aan doen om meer volk te krijgen). Als Afrikanen zo’n speech krijgen, zijn ze altijd enthousiast en met veel ja – knikkende gezichten sloot ik mijn speech ook af. Jammer genoeg hielp dit weer niet. Maandag namiddag kreeg ik één persoon over de vloer, dinsdag was er een vergadering gepland, woensdag was weer het hoogtepunt van mijn week met 15 leerlingen en donderdag kwam er niemand. Je zou kunnen besluiten dat ik hier niet veel werk en terecht. De voorbereiding van de lessen vragen echter wel wat tijd omdat ik dit volledig in het Frans probeer voor te bereiden en als er dan niemand aanwezig is, dan heb je geen motivatie meer om aan je ander werk te beginnen. 

Gelukkig ben ik begonnen om zelf wat ander initiatief te nemen en startte ik met privé – lessen voor familie leden van de directrice. Een gepensioneerde man van 65 en een zus tussen de 30 - 40 jaar. Niet direct de perfecte combinatie, maar met heel veel geduld kon ik na 2,5 uur de les afronden. Ik kan er niet meer de nadruk op leggen dat je soms enorm veel geduld moet hebben. Gelukkig was dit al een kwaliteit die ik had tijdens de stagelessen met mijn vorige opleiding, maar nu wordt mijn geduld wel goed getest. Ik kan er alleen maar beter van worden, zeg ik dan tegen mezelf.

Er moet ook af en toe ontspannen worden hier in Afrika. Daarom ga ik elke maandag avond naar ‘Le marché de boisson’. Om je even te helpen met inbeelden: een marktje, waarbij elk standje is gemaakt uit grote takken en stro, met een totaal aan 100 – 150 standjes die allemaal hetzelfde verkopen. De bedoeling is dat je één van deze standjes uitkiest, je bij in een kring gaat zetten en een proevertje doet van de drank die elk standje verkoopt. Dit drankje is namelijk Tchoucketou (probeer het fonetisch te lezen). De drank is een lichtbruin, warm honingbiertje dat elke marktkramer of marktkraamster zelf thuis heeft gemaakt. Je start met een proevertje, want elke Tchouk is anders gemaakt. Ze kunnen verschillen van kleur (donkerder of lichter bruin), maar ook van het alcoholpercentage. De gesprekken die er worden gevoerd tijdens het drinken van Tchouk zijn nog erger als je 15 mannen bij elkaar zet en een ‘zware – bieren avond’ houdt (referentie naar Heren 2). Al bij al een heel leuke ervaring, want alle inwoners van Tchaourou die ons Tchouk zien drinken, beginnen spontaan te lachen en ons Tchouk cadeau te doen. Blijkbaar komen er absoluut geen blanken naar de markt om dit te drinken en vinden ze het altijd een eer als je rond hun in het standje komt zitten. Volgens de bevolking heeft deze drank ook medische bijwerkingen, maar dan moet je meer dan 2 liter gedronken hebben zeiden ze. Dat heb ik bewust nog even uitgesteld, maar een avondje Tchouk kan er nog wel inzitten binnenkort. Foto’s volgen zeker nog!

Zoals op Facebook al duidelijk gemaakt werd, was ons nieuw speelgoed toegekomen. Van Chinese makelij hebben we een ‘moto’ aangekocht. Laat me al duidelijk maken dat het een unieke ervaring is om je eigen vervoer te hebben in een Afrikaans land! Vorige week mochten we onze brommer ophalen en al meteen hadden we ons een verlaten plekje uitgezocht om wat te leren rijden. Gelukkig kan Vincent (waarmee ik de moto deel) al rijden, dus had ik meteen een Nederlandstalige rij – instructeur. Moeilijk vond ik het zeker niet en ik was rap weg met alle handelingen. Wat wel vervelend is dat het schakelen hier omgekeerd gebeurt. In België klik met je voet omhoog om omhoog te schakelen, maar hier moet je drukken naar beneden om een versnelling hoger te gaan. Even wennen voor Vincent, aangezien hij van het andere systeem komt, maar voor mij was ik er rap mee weg. Al rap begon ik zelfstandig heen en weer te rijden om de moto te leren kennen en met al één tussenstop in de garage kunnen we er nu volledig van genieten! Het ‘moto – programma’ is ook al volledig gemaakt. We hebben kunnen regelen met een ander ziekenhuis dat we een moto van één persoon lenen, zodat we voor een week over twee moto’s beschikken. Met deze twee moto’s vertrekken we volgend weekend richting het noorden en gaan we de omgeving daar wat verkennen. Concrete plannen moeten wel nog gemaakt worden, maar de reis staat al vast! De eerste roadtrip in Afrika is een feit!

In de loop van vorige week kregen we het ‘slechte’ nieuws dat onze begeleidster ziek was gevallen en hierdoor niet tot in Papané zou geraken om onze stage te bespreken. Gelukkig zijn er twee begeleiders en kon Etienne nog een plaatsje maken in de drukke agenda. Zondag en maandag konden we Parakou – Tchaourou en Papané voorstellen aan hem. De individuele gesprekken verliepen zeer goed. Ik vond het vooral belangrijk om te spreken over de lessen die ik geef in het ziekenhuis en die eigenlijk veel te weinig aandacht van het personeel trekken. We zochten samen naar een eventuele oplossing om de mensen te betrekken bij de lessen. Ook het onderzoek dat wij hier moeten uitvoeren in Benin kwam ter sprake. Na vele weken twijfelen had ik vorige zondag mijn onderzoeksvoorstel kunnen indienen. Ikzelf wil een onderzoek doen naar de invloed dat informatica kan hebben om het leven in een Afrikaanse samenleving bij studenten en volwassenen. De titel zegt het zelf al: een heel breed onderzoek. Maar daarin moet ik zeker nog gaan concretiseren. De planningen voor het onderzoek zijn ook al gemaakt en vanaf volgende week starten de enquêtes en interviews met de personen die ik er wil bij betrekken. Een andere taak die wij krijgen van de school is een duurzaam product ontwikkelen. Dit is een product die voor een gemeenschap heel duurzaam kan zijn en met veel belangstelling kan worden gebruikt. Zo ben ik van plan een informatica werkboek te ontwikkelen waarbij elke persoon (met of zonder informaticakennis) kan aansluiten in het boek waar hij/zij wil en zo hun niveau kunnen opkrikken. De school stelt zich wel vragen bij de echtheid van het product, aangezien dit hoogstwaarschijnlijk te vinden is op het internet. Ik zal dus naar een manier moeten opzoek gaan om dit product uniek te maken.

Het onderzoek dat ik wou uitvoeren heeft echter al een kleine verandering gekregen. Hierboven kon je al lezen wat mijn onderzoek precies was. Jammer genoeg heeft de gemeentelijke overheid van Tchaourou besloten om het budget voor informatica 2014 te schrappen. Dit wil met andere woorden zeggen dat de enige school, in een omtrek van een kleine 100 km waar er lessen informatica werden gegeven, het vanaf nu zonder informatica moet doen. Dit wil zeggen dat er 6 leerkrachten informatica hun job verliezen. Ik kon dit slechte nieuws van heel dichtbij ervaren. Ik geef elke dinsdag en woensdag lessen op het college in Tchaourou. Ik vervang echter geen leerkracht, maar ben een ‘aanvulling’ bij het leerproces van de leerlingen. Elke les geef ik zelf wel een uurtje les, waar ik mijn creatieve werkvormen eens volledig uit de kast kan halen. Vorige woensdag was er echter geen leerkracht aanwezig en dus moest ik de les overnemen. Jammer genoeg, was dit net de dag dat ik niets moest voorbereiden voor de leerlingen. Toch heb ik uiteindelijk een les van 2 uur even uit ‘mijn duim’ gezogen. Ik kon toch deze les met veel enthousiasme en succes afronden, wanneer plots de leerkracht toch komt opdagen en mij heel stil het slechte nieuws komt aanbrengen.
 Het verraste mij, hoe de leerkracht met dit slechte nieuws omging. Hij probeerde dit even duidelijk te maken aan de leerlingen en vertrok nadien gewoon weer naar huis, alsof er niets was en alsof hij op die moment al ontslagen was. Het verdere vervolg van mijn stage in de school is echter nog niet duidelijk.

Als afsluitertje wou ik nog even spreken over een cultureel aspect waarvoor Benin ook bekend staat. Niet de slavenhandel, maar de voodoo. Na 1,5 maanden hier te wonen hadden we eigenlijk nog niets rond dit thema gezien of gehoord. Het volgende verhaal probeer ik te vertellen op de manier hoe ik het ervaren heb. En ja, er zijn zeker aspecten in het verhaal die ongelooflijk onwaar lijken, maar hier geloven ze er wel degelijk in. Het college in Tchaourou telt zo’n 5000 leerlingen, wat in vergelijking met de meeste scholen in België wel tamelijk veel is. In de Beninse cultuur is het nog toegestaan om als leerkracht af en toe een mep uit te delen aan één van je studenten. Meestal wordt er geklopt op de rug of schouder. Het is wel even schrikken als westerling om één van je leerlingen in elkaar te zien krimpen van de pijn. Gelukkig mag dit niet meer in België! 

Vorige week dinsdag werd ik, zoals gewoonlijk, verwacht in het college. Zo’n vijftien minuten later lopen er enkele leerlingen de ‘speelplaats’ op. Als nieuwsgierig persoon, volg ik hen. Er was een meisje die net van haar leerkracht een tik op het hoofd had gekregen. In de opvoeding van dat kind, wordt een tik op het hoofd automatisch gelinkt aan oudere geesten. Wat wil zeggen dat als het kind een tik krijgt, het lichaam wordt overgenomen door een oudere geest (Un esprit). Het kind, bezeten door een andere geest, begon water over zich te kappen en sprong overal in het rond. Haar armen vlogen telkens weer de lucht in, terwijl ze luidkeels iets aan het roepen was en aan het huilen was. Het was al raar genoeg om dit kind zo te zien rond springen, maar ik vond het nog erger dat de leerkrachten en leerlingen er allemaal rond stonden en een beetje aan het lachen waren. Uiteindelijk waren er enkele leerlingen die haar probeerde vast te grijpen, maar zonder succes. Na vijf minuten hebben 4 leerlingen dit meisje van 16 jaar onder bedwang moeten houden en hadden ze haar hoofd nat gemaakt met wat water. Maar dit werkte jammer genoeg ook niet. Terwijl ik met een open mond en een verbaasde blik de uitleg kreeg over de toestand van het kind, werd het kind zelf weg gedragen naar een klaslokaal. Hier noemen ze het een fetisj, voodoo, en oudere geesten die in het meisje zijn gekomen door deze tik. Al bij al een gewone dag voor de Beninse leerlingen. Net zoals jullie, was ik even verbaasd van het gebeuren en het verhaal.

Met zo’n raar, maar waargebeurd verhaal kan ik toch niet afsluiten in deze mooie feest tijden. Ik wil jullie allemaal een prettige kerst en al een gelukkig nieuwjaar toewensen. Vier het daar in de koud, dan vier ik het hier met 38 graden. Ik kan je al zeggen dat het ook gek voelt om kerstmis te vieren bij zomer weer! Prettige feesten allemaal!