Nini est arrivé!!

Het is weer een hele lange tijd geleden. Daarbij ook een iets langer blogbericht dan normaal. Enjoy! Aangezien het al een maand geleden is, zullen de gebeurtenissen van enkele weken geleden het minst uitgebreid zijn.

De maand januari is een maand geweest met veel ups, maar ook enkele downs. Begin januari konden we vieren met een prachtig nieuw jaar, maar hier in Afrika stopte de feestjes precies niet. Wel hadden ze allemaal een religieus tintje, eens iets anders dan zware - bieren avonden. Het begon met het heuvel feest, klonk al veelbelovend! Zeker nadat het duidelijk werd dat het feest startte om 16 uur op zaterdag en pas eindigde de dag erop om 14 uur. Een nachtje doordoen met Afrikanen! Helaas kwam de regen er een stokje voor steken. Het grote, lange feest is het uiteindelijk maar 2 uur s'nachts geworden. Het heuvelfeest of 'fête de collines' werd gestart met een mis van 2 uur, zoals normaal. Enkel was het nu in het gezelschap met alle paters die verantwoordelijk waren voor een bepaalde regio in het Borgou arrondissement. Na de mis plaatste deze paters zich op de heuvel en namen even de tijd om het luisterend oor te spelen voor alle mensen met zondes. Een uniek beeld wat me lang zal bijblijven, één heuvel met een 10 - tal paters, waar voornamelijk vrouwen hun zondes gingen opbiechten.

Nadat de regen zijn werk had gedaan en hierbij de helft van de mensen al naar huis waren, konden de verschillende koor groepen aan het werk gaan. Dit in combinatie met de lokale drank 'tchoukoutou' konden we nog even religieus verder doen. Toch moesten we daar de avond afsluiten, de regen had serieus ingespeeld op de motivatie van de mensen.
De volgende dag werden we terug verwacht om 8.30 om de 3,5 uur lange mis te volgen. Gelukkig was ik fotograaf van dienst en mocht ik me tijdens de mis verplaatsen om zo enkele religieuze foto's te trekken. Hier werd echter rap een stokje voor gestoken toen een 30 - tal kinderen mijn foto toestel zo interessant vonden. Het waren maar kinderen, maar ik werd er door overmeesterd. Ik moest blijven zitten, met 30 kinderen die allemaal op mijn schoot wouden zitten en dat in de vlakke zon. Je kan je al voorstellen dat het niet echt de meest comfortabele positie was. Daarbovenop vonden ze het prachtig hoe mijn huid wit was en die van hun zwart. Bij deze werd dus ook mijn huid gezegend door allemaal aaiende kinderen. Ook het haar en een baard vonden ze super spectaculair om te zien. Voor het komende uur, was ik meer een knuffeldier voor deze kinderen dan een fotograaf.

Het volgende feestje was een week later, het personeelsfeest. Een Belgisch personeelsfeest, daar kon ik mij al iets bij voorstellen, maar een Afrikaans personeelsfeest nog niet. Ik zal het nooit vergeten en ik was ook heel blij dat er maar zo één is op het jaar. Het personeelsfeest van het ziekenhuis duurde welgeteld 3 dagen. Donderdag begonnen ze rond de middag met enkele presentaties over het ziekenhuis. Dit hielden ze aan tot vrijdag avond 17 uur. Gelukkig was het niet steeds verplicht om als stagiair de presentaties bij te wonen, maar het was echter wel heel interessant om te zien hoe Afrikanen presenteren. De ene gebruikt enorm veel zijn eigen gedachtegang en creativiteit waardoor het luisteren echt een plezier werd. Voor anderen was een PowerPoint met 50 slides aflezen een betere manier om te presenteren. Ikzelf vond het heel interessant om dit eens mee te volgen aangezien de presentatoren het personeel iets moesten bij brengen. Op die manier kon ik toch enkele didactische tips opschrijven om in mijn boek te verwerken. (Het boek is een duurzaam product dat we voor school moeten ontwikkelen, waarbij ik een werkboek zal ontwikkelen voor leerkrachten/lesgevers van informatica waarin ze theorie, praktijk en didactische tips kunnen terug vinden.) Zaterdag werd het personeelsfeest opnieuw gestart met een mis waarbij ik steeds aan ochtendgymnastiek moet denken. Bij een Afrikaanse mis start je al staand, moet je dan gaan zitten en 5 keer tijdens de mis moet je op je knieën gaan zitten. Als je dit elke ochtend zou doen ben je goed opgewarmd voor de dag!
Nadien kregen we nog 2 presentaties van de statistieken van het ziekenhuis en de boekhouding. Maar hierna kon voor velen het echte personeelsfeest beginnen. We startten met nog bedanking - toespraken van de directrice, enkele dokters, de koning van Papané, de burgemeester van Tchaourou en een verantwoordelijke voor het gezondheidsdepartement. Als echte eregasten zette de 'meest belangrijke' personen van het ziekenhuis aan de eretafel recht voor 60+ personeelsleden. Op het vlak van organisatie was het een grappige bedoeling. De linker kant van de groep kreeg een vork en drank en de rechter kant van de zaal moest het stellen zonder vork en zonder drank. Jammer genoeg zat ik in die rechter kant. Als echte Afrikaan at ik mooi mijn bordje leeg en kon ik na een half uurtje genieten van mijn drankje.
Eén ding is zeker, Afrikanen hebben geen drank nodig om zich rot te amuseren. Met twee toneeltjes kon het dansfeest echt beginnen. Het feest waar zoveel personeelsleden op gewacht hadden. Toch zoals bij elk feestje was na het eten 75% van het volk naar huis. Maar met de overige 25% kan je je nog rot amuseren! Rond een uur of 12 kwam er één van de dokters terug met enkele flessen drank. De dansende mensen stonden al 3 uur droog aangezien op voorhand was vastgelegd dat iedereen maar 2 drankjes mag krijgen. Hij opende de zak en nam er een fles gin, pastis, wijn en whisky uit. Als normale persoon schenk ik me een glaasje wijn uit, maar blijkbaar was dit niet de bedoeling. Observerend naar de andere Afrikanen die een glas namen en het vulde met alle drankjes die ze maar konden vinden, wis ik op voorhand dat deze Afrikanen niet wisten waar ze aan begonnen. Een glas met wijn, pastis, gin en whisky gaf het feest meteen een andere draai! Al bij al een mooie afsluiter van 3 dagen presentaties!

Aangezien het de laatste weken waren in Papané volgen er nog enkele kleine feestjes of beter gezegd cafeetjes waar ik nu niet meteen ga op ingaan.

In deze laatste weken kregen we ook nog Belgisch bezoek. Ik, die praktisch nog nooit met een BV heb gesproken, moet naar Afrika komen om dan een week er eentje op de voet te kunnen volgen. Met een konvooi van 3 auto's reden we van project naar project om zo het werk van Frieda Van Wyck op te volgen. Vergezeld met een fotograaf en cameraman kon ze enkele plekken van Benin en projectplaatsen van de NGO waarvoor ik werk, bezoeken. Zij zelf vonden het ook interessant om te praten met ons aangezien wij hier nu al 3 maand wonen/leven/werken. Het was een hele interessante ervaring om met hen mee te reizen van project naar project. Hierdoor werden we op de verschillende projecten met open armen ontvangen. Het brousse - schooltje bij Parakou is hier zeker een voorbeeld van. Op een zaterdag waren er honderden leerlingen op het schooltje samen met enkele leerkrachten om ons te ontvangen. Terwijl de equipe van Frieda hen werk deed, konden wij de kindjes blij maken met nieuwe springtouwen. Dit was ook voor heel veel kinderen officieel de eerste keer dat ze een springtouw gebruikten. Nadat we het minuten lang hebben getoond aan de kinderen hoe ze het moesten doen, namen ze zelf het touw in handen.

Deze ervaringen met de equipe van Frieda gingen gepaard met de laatste week in Papané. Maandag ochtend konden we de dag starten met veel betreurende gezichten. Na de aankondiging dat dit onze laatste week was, waren er vele echter niet zo heel blij. Dit ging dan weer op zijn beurt gepaard met vele mensen die nog een laatste aanpassing aan hun computer, USB stick of SD kaartje willen of mensen die nog enkele privé lessen wouden. Met enkele cafeetjes kon ik ook afscheid nemen van deze mensen, maar dit kon zeker niet zonder nog een feestje! Op zen Afrikaans hadden we iedereen uitgenodigd om te komen eten en iets te komen drinken. Al snel kwamen de echte 'feestvierders' met muziek en werd er volop gedanst! Ook al duurde het maar tot 23 uur, het afscheid was prachtig geweest! Dit was ook de dag nadien te merken...

Het moment waar je al 3 maanden op wacht. Een familielid in Benin! Tot op een uur voor de aankomst van 'ons mama' kon ik de zenuwen nog onderdrukken, maar nadien liep het helemaal mis! Het eerste uur voelt het heel vreemd aan dat er eindelijk iemand van België speciaal voor jou naar Benin is gekomen, maar nadien voelt het alsof je terug thuis in België zit! We hebben ons enorm goed geamuseerd en ik kan bijna niet wachten om 'ons mama' en het broertje het noorden te laten zien. My hometown, het iets realistischere Afrika staat hen al op te wachten. Hierbij enkele sfeerfoto's:

PS: ook hier een 'Happy Valentine' schatteke ;)

Als een heropgeladen batterij kon ik mijn vakantie afsluiten en vertrekken naar mijn nieuwe thuis Parakou. Parakou behoort tot de tweede grootste economische stad van Benin. Gevolgd door een goed gevulde bagage, kon ik met de moto vertrekken naar mijn nieuwe thuis en ook het nieuwe gezin. In de vorige blog heb ik al meer informatie kunnen geven over het gastgezin. Ik werd hier ontzettend goed ontvangen en kon me meteen installeren in de nieuwe kamer. Aangezien ik van een kleine 'studio' kwam, was dit even terug back to basic. Geen stromend water, geen toilet, en 's avonds geen elektriciteit. Eindelijk voelde ik me al meer in het echte leven van Afrika. Douchen gebeurt momenteel met een kom water en mijn toilet is een put in de grond, maar dit zal me zeker niet demotiveren. Integendeel, het werd tijd dat ik iets meer proefde van het 'armere' leven.
Hier zal ik nu voor de komende maand en half nog verblijven om nadien terug voor een week te verhuizen naar Papané.

Voor diegenen onder jullie die geïnteresseerd zijn in mijn stage. Momenteel start ik in het zone ziekenhuis van Boko. Het programma voor de lessen informatica is al reeds opgesteld en vanaf het materiaal verzameld is, kunnen de lessen van start gaan. Ook sta ik hier in voor het uitbreiden van de server binnen het ziekenhuis zodat de boekhoudkundige programma's door alle financiële diensten gebruikt kunnen worden. Als persoonlijk project ben ik in Parakou op zoek naar een uitgeverij die geschiedenis boeken voor kinderen verkoopt. Dit zij - project dient als duurzaam oplossing voor één van de projecten van de NGO waarvoor ik werk. De kinderboeken waarin geschiedenis wordt aangeleerd zouden naar het brousse schooltje moeten gaan om daar de eerste boeken in hun bibliotheek te worden.

De titel moet misschien nog een beetje uitgelegd worden. Aangezien Nils voor vele een heel moeilijke naam is om uit te spreken, zeker de combinatie van een 'l' en een 's' lukt soms niet, heeft mijn gastgezin besloten om me vanaf nu de meest mannelijke bijnaam te geven "Nini". Meer informatie over het gastgezin volgt in het volgende blogbericht!