A bientôt

Een vliegtuig vliegt, een vogel vliegt, maar 6 maanden kunnen ook vliegen. Het zit er op. Het laatste blogbericht voor het warm onthaal in België. Ook al refereert dat "warm" jammer genoeg niet op het klimaat van België op deze moment. De laatste weken van mijn Afrikaans avontuur waren ook effectief een avontuur.

Vorige keer waren we geëindigd bij de vooruitzichten naar de vakantieweken. Twee weken de mama en de broer op bezoek om heel Benin te bezoeken. In totaal hebben we meer dan 2700 km gereden en meer dan 1200 foto's getrokken. In plaats dat ik hier nu pagina's vol schrijf over hoe de vakantie geweest is, laat ik de foto's voor zichzelf spreken.

 

Het blije weerzien

What's up?? 

Bezoek aan de zuster - stageplaats

La maman Africain et de Belgische mama

Een dorstjeu

Tasje water

Ons mama vond het plezant!

I'm on top of the world... De 300m hoge heuvel van Benin

Selfies was het thema van de vakantie

Jens in het wildpark

Olifantjes

Olifantje

Watervallen in Benin

Gelukkige verjaardag bro

Na 2 weken veel tijd door te brengen in de auto, werd het ook tijd om afscheid te nemen. Hier was het afscheid echter een beetje overroepen aangezien ik na 9 dagen ook zelf in België stond. Ik besloot nadien met mijn goede vriend 'De Chauffeur' een pint te gaan drinken bij de luchthaven. Het café, genaamd Code Bar, deed me heel hard denken aan de Barcode van Putte in België. Het gaf me zeker even het Belgische gevoel, zeker toen ik een dure Desperados kon bestellen. Het werd alleen maar beter toen de serveerster kwam zeggen dat we van plaats moesten veranderen, omdat hier de jury ging zitten voor een striptease wedstrijd. Ik kan het moeilijk beschrijven, maar de ogen van mijn vriend Fataï (de chauffeur) fonkelden eventjes harder dan alle lichtjes op de strip van Las Vegas. Dit opende meteen een gesprek naar deze entertainplaatsen hier in Afrika en hoe de visie van de Afrikanen hierbij was. 

Voor de stripteaseuses konden toekomen moesten we alweer naar de luchthaven om mijn stagebegeleidster Leen op te halen. Aangezien bij haar vorig bezoek verplicht naar huis moest met een longontsteking, kwam ze de laatste week nog even langs om onze stageplaatsen te bezoeken. Bij deze gingen ook de lichtfonkelende ogen van Fataï weer zachtjes uit.

Op de busrit terug naar Parakou (een dikke 9 uur) hadden Leen en ik tijd genoeg om te praten over de stages, de ervaringen en Afrika in het algemeen. Deze gesprekken zijn normaal gezien bedoelt halverwege onze stage, maar het was eens fijn om volledig te kunnen reflecteren om de prachtige zes maanden.

De laatste week was daarom geen minder drukke week. Nog enkele dagen werken in Parakou, afscheid nemen van het gastgezin, afscheid nemen van alle collega's waarmee ik heb samen gewerkt, het is zeker niet makkelijk om dat allemaal in een week te krijgen. Om het gevoel te beschrijven dat je krijgt als je moet vertrekken van zo'n prachtige plek, waar je 6 maanden hebt kunnen wonen, leven, werken en vrienden maken, is ontzettend moeilijk. Ik hoorde andere mensen van de opleiding zeggen dat ze het er zo lastig mee hadden om de plek achter te laten, maar voor mij was dat gevoel precies anders. Het drong pas tot me door toen ik de bus moest nemen naar Cotonou en eigenlijk voor goed vertrok.

Op dat moment had ik alvast voor mezelf beslist, dat dit niet de laatste keer ging zijn, maar dat het eerder een 'A bientôt'.

Nils under arrest

Zoals elke week, de titel is een beetje overroepen. Maar zorgt wel ineens voor het dramatische aspect van dit blogbericht. Voor diegenen die ongerust zijn, ik ben veilig en wel en heb mijn zeep niet laten vallen.

Laat ons starten met de projecten even te overlopen. De informaticalessen in het zonehospitaal van Boko zijn ongeveer op hetzelfde niveau gebleven. Alle "verplichte" studenten, komen steeds naar de les en alle andere personeelsleden komen heel af en toe. Ik ga eerlijk toegeven dat het moeilijk is om te beslissen welke leerstof deze personeelsleden moeten aanleren. Nog nooit een computer gezien en dan op enkele weken een paar informaticalessen krijgen waarmee ze in de toekomst verder kunnen (en in die toekomst zijn momenteel nog geen computers aanwezig). Ik denk dat je zelf al uitmaken dat het niet altijd even makkelijk is om in Afrika informaticalessen te geven.

Voor vele Beninse mensen in Benin zelf niet altijd ideaal. Bijvoorbeeld: een stage informatica uitvoeren bij Baobab Express zonder internet en met heel af en toe elektriciteit. Laat ons zeggen dat dit ongeveer een korte samenvatting is van de activiteiten bij Baobab Express. Het programma dat we ontwikkeld hebben, is volledig klaar en kan vanaf 1 april gebruikt worden. Op het vlak van het netwerk staan we nog een beetje achter aangezien we een productcode + software van het internet moeten downloaden, maar dit duurde volgens de computer (met het heel zwakke internet van de laatste weken) ongeveer 15 dagen. Dit verklaart ook ineens het zwakke internet waarmee wij al 2 weken mee te kampen hebben. Skypen, foto's uploaden, blog uploaden, ... het is praktisch allemaal onmogelijk.

En dan, voor mij persoonlijk, het meest interessante project. Mijn bibliotheek in een lagere school in Kaswala (een echt brousse dorp). Vorige week had ik een afspraak bij de boekenhandel om even het project te overlopen. Aangezien ik, voor Beninse normen, voor veel geld zal aankopen had ik besloten om dit toch even te overleggen. Op het zelfde moment heb ik een lijst opgesteld van alle boeken die voor de lagere school kunnen dienen. In totaal zijn dat er ongeveer een 35 boeken met een totaal bedrag van 103 000 FCFA, wat in euro een € 160 is. Dus dat laat geeft me maar een kleine ruimte om extra boeken aan te kopen, maar je moet ergens beginnen. Vrijdag worden alle boeken aangekocht en hopelijk worden ze zaterdag al naar de school gebracht. De foto's volgen dan zeker nog! En voor diegenen die nu raar naar hun scherm aan het kijken zijn, scholen in Afrika zijn ook volledig open op zaterdag. Er wordt zelfs nog heel vaak zaterdagvoormiddag lesgegeven in de scholen.

Het volgende moet je even mee met me inbeelden. Aangezien je werkt op 4 verschillende plaatsen, is het vervoer van hier naar daar soms wat hectisch. Ondertussen staat er al bijna 5000km op je teller van je "nieuwe" motor. Je moet tussen 2 projecten naar het 3de project en dan kom je aan één van de drie lichten in Parakou aan. Een gigantische bus vertrekt van aan het licht om over te steken op het grote kruispunt. Jij als goed gelovige persoon volgt de bus die op dezelfde moment over de lijn van het licht gaat. Plots staat er een agent voor je en zegt om je motor langs de kant te zetten. Je staat daar nu in de vlakke zon met de sleutels van je motor in de zak van de politieagent, omringd door zagende Afrikanen die graag hun sleutel terug krijgen. Aangezien je nog nooit bent aangehouden in België, weet je niet hoe dit gaat verlopen dus ga je bij je motor op je gemak staan.

En nu even weg van het verhaal lijn en terug in realiteit: dan komt er een politieagent naar mij met de meest cliché vraag "Weet je waarom ik je heb tegengehouden (maar dan in het Frans)". Met een puppy gezicht probeer ik onschuldig te blijken, maar dat lukte me dus niet. Door het toegeven van mijn fout werden de agenten toch al iets minder streng. Ik had mijn fout geaccepteerd en daarbij ook de gevolgen. Normaal gezien werd mijn motor meegenomen naar het commissariaat om daar mijn boete te betalen. Maar al rap werd ik meegesleept in het corrupte politiesysteem. Een agent zei dat ik met de chef moest discussiëren over een prijsje om mij "vrij" te laten. Ik, die nog niet eens de moed heb om af te dingen in een Turkse shop, moest nu een politieagent overtuigen om mij vrij te laten. Mijn vraag luidde als volgt: "Kunnen we niet iets sneller regelen zodat ik nog op tijd in mijn 'vergadering' geraak". Met een glimlach tot achter zijn oren zei de chef tegen mij dat het niet maatschappelijk verantwoord is om hem geld te geven om dan zo in zijn 'zak' te steken. De grote glimlach gaf mij al rap de indruk dat ik op de goede weg was met mijn onderhandelingen. Na nog enkele feiten over mijn vrijwilligerswerk gaf de agent mijn sleutels terug. Met een 'onopvallende' handdruk werd de bijdrage doorgegeven. Ik mocht vertrekken en de andere Afrikanen bleven ter plaatste staan. Een enorme hilarische ervaring, maar op die manier heb ik toch eens het 'corruptere' systeem leren kennen dat zich vaak afspeelt in ontwikkelende landen. Voor de geïnteresseerden onder jullie heb ik ongeveer een 20% van het normale boete - bedrag aan de politieagenten betaald. Dit leek achteraf door het gastgezin een enorm bedrag om aan de politie te geven. Misschien vergeleek ik het te hard met het boete - bedrag in België.

Het aantal inwonende bij het gastgezin is sinds vorige week met één gestegen. Na een zieke oma is er nu ook nog een hoog zwanger meisje in het gastgezin. Dat meisje (van 18) zou normaal gezien deze week moeten bevallen. Wel knap dat een hoogzwangere vrouw nog alle huistaken op zich kan nemen. Die Afrikanen toch...

Voor de rest gaan alle normale avondactiviteiten nog altijd door zoals voordien. 's Avonds tchouckoutou drinken is ook nog steeds één van deze activiteiten. Maar onlangs zijn er enkele veranderingen in gekomen. De brave Beninse mannen startte met het snuiven van tabak. Dit deden ze op de meest vreemde lichaamspositie waardoor dit zeker mijn aandacht trok als er een man in een onlichamelijke houding over de grond gehurkt zit. Het één leidt tot het ander en plots had ik zelf een lijntje tabak op mijn hand liggen. Met 10 Afrikanen die naast mij stonden waarbij de ene helft me aan het toejuichen was en de andere helft me het serieus afraadde. Met het YOLO - motto in mijn hoofd kapte ik 75% van de tabak weg en probeerde ik toch wat precies deze Afrikanen zo tof vinden. Het was niet de ervaring die ik verwacht had, maar eerder een walgelijke smaak die je voor het komende uur zal houden in je mond. Een verslaving zal ik er zeker niet aan over houden. Dus mama en papa, maak je maar geen zorgen.

Over familie gesproken, nog een week en half en ik zit 2 weken op vakantie met mijn moeder en mijn broer. Ik kan zeggen dat de motivatie voor het werken de laatste weken drastisch is afgenomen en dat de motivatie om op vakantie te gaan alsmaar groter en groter wordt. Op 14 dagen doen we 10 hotels en reizen we over heel Benin. Van hete stranden en tropische cocktails, naar grote watervallen en veel olifanten. Wie zou daar niet naar uitkijken!

Big city live

Laat de titel je in de eerste plaats zeker niet misleiden. Het leven hier in Parakou heeft zo zijn voor - en nadelen. De beginnende twee weken hier in Parakou zijn al flink gevuld geweest, waar ik maar al te blij om kan zijn.

Het gastgezin, een klein (voor Europese normen klein, voor Afrikaanse normen groot) huisje met 'maman et papa' en hun 15 - jarig zoontje. Laat mij starten bij het feit dat ik dit gastgezin al 4 maanden geleden wou. Mijn gastfamilie behoort absoluut tot één van de meest vriendelijke mensen die ik leren kennen heb hier in Benin. De eerste week was het een beetje wikken en wegen wat kon en wat niet kon, maar na één week voel ik me volledig thuis. Het sanitaire deel van het huis is echter even een struikelblok geweest, maar zeker niets om lang bij stil te staan. Bij de opbouw van het huis werd er een toilet en douche voorzien, maar er was echter nog geen geld om de wateraansluiting te installeren. Op zich is het af en toe wat deprimerend om te kijken naar een toilet en douche, wetende dat je het niet kan gebruiken. Maar in die 2 weken bij het gastgezin, voel ik me al meer in Afrika dan de vorige 4 maanden. Het vervangende sanitaire gedeelte bestaat uit een klein hutje met 3 onderverdelingen. Een douche en twee WC's, waarvan er één persoonlijk voor mij gereserveerd is. 's Avonds is het daarbij al niet mogelijk om naar de wc te gaan zonder daarbij een 20 - tal kakkerlakken te doden.

De afspraken rond het eten was op zich nog het moeilijkste om te regelen en er aan te wennen. Op de avond van mijn aankomst in het gastgezin mocht ik twee keer eten op één avond. De eerste keer was rond 18 uur en de tweede keer rond 21 uur. Deze gerechten zijn ook niet te vergelijken met een voorgerechtje. Je kan het beter vergelijken met twee keer een maaltijd van "All you can eat". Al snel had ik door dat ik dit geen maand kon volhouden want elke avond mij tot boven volsteken, zou niet meer goed komen. De ochtend erop kreeg ik dezelfde maaltijd als de avond voordien, maar vloeibaar. Akkassa een soort pudding gebaseerd op meel kan je laten opstijven of opdrinken wanneer het warm is. Als ontbijt was me dit niet heel goed bekomen en had ik al snel gevraagd of ik niet elke ochtend een brood kon gaan kopen om te eten.
Omdat mijn gastgezin de liefste mensen zijn op de wereld, eet ik elke avond één of twee gerecht(en) op Westerse wijze. Zo krijg ik heel vaak een slaatje als 'voorgerecht' en nadien een kom (lees kookpot) met spaghetti, couscous, of rijst. Ik kan zeker niet zeggen dat ik hier slecht eten krijg, alhoewel mijn darmen soms anders over denken.

Al bij al, ben ik veel gelukkiger in mijn gastgezin dan voordien. Hiervoor had ik het gevoel dat ik in een luxe positie zat, zonder daarbij het echte Afrika te leren kennen en als ik daarvoor alle basisbehoeften van een Europeaan moet opgeven = graag!. Hierbij enkele foto's om bovenstaande informatie wat duidelijker te maken. (aangezien het internet al een dikke week problemen heeft, zullen de foto's volgende keer er op komen. 

Mijnen troon

Mijn zakjes water

Omdat onze deadline voor tussentijdse taken 3 maart was, hab ikzelf nog niet veel de tijd om grote uitstappen te maken met het gastgezin. Maar die is alvast het plan voor de komende weken: elke avond voetballen met de locals, een tochtje naar de grote rivier.

Op de nieuwe stageplaats is ook alles vlot begonnen, maar ook weer rap in herhaling gevallen. De eerste week stond ingepland als de voorbereiding van de lessen informatica voor het personeel van het ziekenhuis. Om dezelfde fout niet te maken als in Papané, maakte ik affiches met daarbij alle uitleg rond de lessen informatica. Ikzelf was er al heel trots op en gecombineerd met de motivatie van het personeel zag ik het al helemaal zitten. Alle lessen informatica stonden gepland voor elke namiddag van de week. Dit wilde zeggen dat ik elke voormiddag nog niets gepland had. Enkele blogs geleden sprak ik over het lokale bedrijf 'Baobab Express'. Ontstaan vanuit een Belgisch initiatief, is het algemene doel van deze onderneming is het aantal slachtoffers van verkeersongevallen te verminderen. Momenteel zijn er 6 bussen die al worden ingezet om mensen te verplaatsen in het noorden van Benin, maar er zijn nog 6 bussen die wachten om ingezet te worden. Ik besloot uiteindelijk zelf eens te horen bij het bedrijf. De oprichters van Baobab Express en African Drive (het moederbedrijf) zijn ondertussen al goede vrienden geworden en daardoor dacht ik hen + het personeel ook wat verder te helpen op het vlak van informatica.

Samen met de informaticus die al actief werkt bij Baobab Express, staan we nu in om enkele aanpassingen aan het bedrijf te maken. Ik was dolgelukkig toen ik het akkoord kreeg dat ik hen mocht verder helpen. Eindelijk mocht ik iets doen wat toch iets van cognitieve capaciteiten vraagt. Al 3 maanden lang gaf ik les aan mensen die nog nooit een computer hadden aangeraakt. Je kan je wel inbeelden dat dit soms enorm frustrerend kan zijn. Ik voelde me als een leerkracht in het eerste leerjaar om de kindjes te leren lezen, iets waar ik zeker niet voor gestudeerd had en/of het geduld voor had/heb. De collega waar ik mee samenwerk, heeft op de universiteit software-ingenieur gestudeerd, dus op het vlak van programmeren is hij veel sterker als mij. Absoluut geen nadeel, maar eerder een groot voordeel. Ik kan eindelijk praten met iemand over informatica op het zelfde niveau. Onze taak voor de komende maand is: het netwerk herinstalleren + uitbreiden, een aankoop programma ontwikkelen en onze parel 'het CRM - programma' ontwikkelen. Hierbij gaan we op de eerste plaats de reservaties digitaliseren, maar ook de relatie met de klanten beter ontwikkelen. Vanuit dit programma moeten ook jaarlijks statistieken kunnen opgemaakt worden om het bedrijf een betere kijk te geven op hun doelgroep.

Brainstomen

In mijn vorige blog schreef ik ook over het persoonlijke project waar ik aan werk. Deze week heb ik een afspraak gehad met de NGO die verantwoordelijk is voor enkele lagere scholen hier in de omgeving. Met de 200 EUR die werd ingezameld door de familie in België, ga ik nu boeken aankopen om een bibliotheek te starten in het schooltje in Kaswala. Volgende afspraak is bij de uitgeverij waarbij ik de boeken zal kiezen voor het schooltje. De t - shirts van het clubtornooi van Kevoc hebben ook al een plaats gekregen, of beter gezegd plaatsen. De t - shirts komen terecht in 3 verschillende lagere scholen verspreid over het arrondissement waarin ik woon. Aangezien het de laatste maanden zijn, kan ik niet alle t - shirts persoonlijk afgeven. Maar de NGO wou deze t - shirts niet uitdelen zonder dat ik één school samen met hen had gedaan! Ik kijk er al naar uit en jullie ook naar de foto's veronderstel ik.

's Avonds als ik toe kom in het gastgezin, vallen meestal alle activiteiten stil. Maar er is altijd nog tijd voor één activiteit. Samen met de papa van het gastgezin, gaan we 'stiekem' tchouckoutou drinken. Na 2 weken, toen de papa loog over waar we precies zaten, besefte ik pas dat de mama van het gastgezin dit niet mocht weten. 3 weken in een gastgezin en al een gezin - geheim.

Het internationale vrouwenfeest werd wonder boven wonder ook gevierd hier in Afrika. Ik vond het zelf vrij komisch aangezien alle vrouwen 3000 FCFA (4,5 EUR) moesten betalen voor het eten en alle mannen gratis mochten eten. Na een lange mis (met veel dansende vrouwen uiteraard) konden we starten aan de enorme maaltijd(en). Aan alle Belgische vrouwen die dit lezen, bij deze ook een prettige feestdag voor jullie.

Sporten binnen het gastgezin wordt moeilijker en moeilijker. Een blanke die sport en zou zweten is uitgesloten. Na 15 "sporten" moet ik verplicht stoppen van mijn gastmama voor ik moe word. Gelukkig heb ik een oplossing gevonden! In de voortuin van het huis staat een 13 meter diepe waterput, waar heel de buurt water mag komen halen om te koken, kuisen of huizen te bouwen. Elke avond help ik een 5 - tal kinderen met het nemen van water. Na een half uur wordt het toch een zwaar werkje om die 12 - liter 13 meter naar boven te hijsen, maar alles voor de buren zeker?

Cadeautje voor de jaloerse mensen:

Nini est arrivé!!

Het is weer een hele lange tijd geleden. Daarbij ook een iets langer blogbericht dan normaal. Enjoy! Aangezien het al een maand geleden is, zullen de gebeurtenissen van enkele weken geleden het minst uitgebreid zijn.

De maand januari is een maand geweest met veel ups, maar ook enkele downs. Begin januari konden we vieren met een prachtig nieuw jaar, maar hier in Afrika stopte de feestjes precies niet. Wel hadden ze allemaal een religieus tintje, eens iets anders dan zware - bieren avonden. Het begon met het heuvel feest, klonk al veelbelovend! Zeker nadat het duidelijk werd dat het feest startte om 16 uur op zaterdag en pas eindigde de dag erop om 14 uur. Een nachtje doordoen met Afrikanen! Helaas kwam de regen er een stokje voor steken. Het grote, lange feest is het uiteindelijk maar 2 uur s'nachts geworden. Het heuvelfeest of 'fête de collines' werd gestart met een mis van 2 uur, zoals normaal. Enkel was het nu in het gezelschap met alle paters die verantwoordelijk waren voor een bepaalde regio in het Borgou arrondissement. Na de mis plaatste deze paters zich op de heuvel en namen even de tijd om het luisterend oor te spelen voor alle mensen met zondes. Een uniek beeld wat me lang zal bijblijven, één heuvel met een 10 - tal paters, waar voornamelijk vrouwen hun zondes gingen opbiechten.

Nadat de regen zijn werk had gedaan en hierbij de helft van de mensen al naar huis waren, konden de verschillende koor groepen aan het werk gaan. Dit in combinatie met de lokale drank 'tchoukoutou' konden we nog even religieus verder doen. Toch moesten we daar de avond afsluiten, de regen had serieus ingespeeld op de motivatie van de mensen.
De volgende dag werden we terug verwacht om 8.30 om de 3,5 uur lange mis te volgen. Gelukkig was ik fotograaf van dienst en mocht ik me tijdens de mis verplaatsen om zo enkele religieuze foto's te trekken. Hier werd echter rap een stokje voor gestoken toen een 30 - tal kinderen mijn foto toestel zo interessant vonden. Het waren maar kinderen, maar ik werd er door overmeesterd. Ik moest blijven zitten, met 30 kinderen die allemaal op mijn schoot wouden zitten en dat in de vlakke zon. Je kan je al voorstellen dat het niet echt de meest comfortabele positie was. Daarbovenop vonden ze het prachtig hoe mijn huid wit was en die van hun zwart. Bij deze werd dus ook mijn huid gezegend door allemaal aaiende kinderen. Ook het haar en een baard vonden ze super spectaculair om te zien. Voor het komende uur, was ik meer een knuffeldier voor deze kinderen dan een fotograaf.

Het volgende feestje was een week later, het personeelsfeest. Een Belgisch personeelsfeest, daar kon ik mij al iets bij voorstellen, maar een Afrikaans personeelsfeest nog niet. Ik zal het nooit vergeten en ik was ook heel blij dat er maar zo één is op het jaar. Het personeelsfeest van het ziekenhuis duurde welgeteld 3 dagen. Donderdag begonnen ze rond de middag met enkele presentaties over het ziekenhuis. Dit hielden ze aan tot vrijdag avond 17 uur. Gelukkig was het niet steeds verplicht om als stagiair de presentaties bij te wonen, maar het was echter wel heel interessant om te zien hoe Afrikanen presenteren. De ene gebruikt enorm veel zijn eigen gedachtegang en creativiteit waardoor het luisteren echt een plezier werd. Voor anderen was een PowerPoint met 50 slides aflezen een betere manier om te presenteren. Ikzelf vond het heel interessant om dit eens mee te volgen aangezien de presentatoren het personeel iets moesten bij brengen. Op die manier kon ik toch enkele didactische tips opschrijven om in mijn boek te verwerken. (Het boek is een duurzaam product dat we voor school moeten ontwikkelen, waarbij ik een werkboek zal ontwikkelen voor leerkrachten/lesgevers van informatica waarin ze theorie, praktijk en didactische tips kunnen terug vinden.) Zaterdag werd het personeelsfeest opnieuw gestart met een mis waarbij ik steeds aan ochtendgymnastiek moet denken. Bij een Afrikaanse mis start je al staand, moet je dan gaan zitten en 5 keer tijdens de mis moet je op je knieën gaan zitten. Als je dit elke ochtend zou doen ben je goed opgewarmd voor de dag!
Nadien kregen we nog 2 presentaties van de statistieken van het ziekenhuis en de boekhouding. Maar hierna kon voor velen het echte personeelsfeest beginnen. We startten met nog bedanking - toespraken van de directrice, enkele dokters, de koning van Papané, de burgemeester van Tchaourou en een verantwoordelijke voor het gezondheidsdepartement. Als echte eregasten zette de 'meest belangrijke' personen van het ziekenhuis aan de eretafel recht voor 60+ personeelsleden. Op het vlak van organisatie was het een grappige bedoeling. De linker kant van de groep kreeg een vork en drank en de rechter kant van de zaal moest het stellen zonder vork en zonder drank. Jammer genoeg zat ik in die rechter kant. Als echte Afrikaan at ik mooi mijn bordje leeg en kon ik na een half uurtje genieten van mijn drankje.
Eén ding is zeker, Afrikanen hebben geen drank nodig om zich rot te amuseren. Met twee toneeltjes kon het dansfeest echt beginnen. Het feest waar zoveel personeelsleden op gewacht hadden. Toch zoals bij elk feestje was na het eten 75% van het volk naar huis. Maar met de overige 25% kan je je nog rot amuseren! Rond een uur of 12 kwam er één van de dokters terug met enkele flessen drank. De dansende mensen stonden al 3 uur droog aangezien op voorhand was vastgelegd dat iedereen maar 2 drankjes mag krijgen. Hij opende de zak en nam er een fles gin, pastis, wijn en whisky uit. Als normale persoon schenk ik me een glaasje wijn uit, maar blijkbaar was dit niet de bedoeling. Observerend naar de andere Afrikanen die een glas namen en het vulde met alle drankjes die ze maar konden vinden, wis ik op voorhand dat deze Afrikanen niet wisten waar ze aan begonnen. Een glas met wijn, pastis, gin en whisky gaf het feest meteen een andere draai! Al bij al een mooie afsluiter van 3 dagen presentaties!

Aangezien het de laatste weken waren in Papané volgen er nog enkele kleine feestjes of beter gezegd cafeetjes waar ik nu niet meteen ga op ingaan.

In deze laatste weken kregen we ook nog Belgisch bezoek. Ik, die praktisch nog nooit met een BV heb gesproken, moet naar Afrika komen om dan een week er eentje op de voet te kunnen volgen. Met een konvooi van 3 auto's reden we van project naar project om zo het werk van Frieda Van Wyck op te volgen. Vergezeld met een fotograaf en cameraman kon ze enkele plekken van Benin en projectplaatsen van de NGO waarvoor ik werk, bezoeken. Zij zelf vonden het ook interessant om te praten met ons aangezien wij hier nu al 3 maand wonen/leven/werken. Het was een hele interessante ervaring om met hen mee te reizen van project naar project. Hierdoor werden we op de verschillende projecten met open armen ontvangen. Het brousse - schooltje bij Parakou is hier zeker een voorbeeld van. Op een zaterdag waren er honderden leerlingen op het schooltje samen met enkele leerkrachten om ons te ontvangen. Terwijl de equipe van Frieda hen werk deed, konden wij de kindjes blij maken met nieuwe springtouwen. Dit was ook voor heel veel kinderen officieel de eerste keer dat ze een springtouw gebruikten. Nadat we het minuten lang hebben getoond aan de kinderen hoe ze het moesten doen, namen ze zelf het touw in handen.

Deze ervaringen met de equipe van Frieda gingen gepaard met de laatste week in Papané. Maandag ochtend konden we de dag starten met veel betreurende gezichten. Na de aankondiging dat dit onze laatste week was, waren er vele echter niet zo heel blij. Dit ging dan weer op zijn beurt gepaard met vele mensen die nog een laatste aanpassing aan hun computer, USB stick of SD kaartje willen of mensen die nog enkele privé lessen wouden. Met enkele cafeetjes kon ik ook afscheid nemen van deze mensen, maar dit kon zeker niet zonder nog een feestje! Op zen Afrikaans hadden we iedereen uitgenodigd om te komen eten en iets te komen drinken. Al snel kwamen de echte 'feestvierders' met muziek en werd er volop gedanst! Ook al duurde het maar tot 23 uur, het afscheid was prachtig geweest! Dit was ook de dag nadien te merken...

Het moment waar je al 3 maanden op wacht. Een familielid in Benin! Tot op een uur voor de aankomst van 'ons mama' kon ik de zenuwen nog onderdrukken, maar nadien liep het helemaal mis! Het eerste uur voelt het heel vreemd aan dat er eindelijk iemand van België speciaal voor jou naar Benin is gekomen, maar nadien voelt het alsof je terug thuis in België zit! We hebben ons enorm goed geamuseerd en ik kan bijna niet wachten om 'ons mama' en het broertje het noorden te laten zien. My hometown, het iets realistischere Afrika staat hen al op te wachten. Hierbij enkele sfeerfoto's:

PS: ook hier een 'Happy Valentine' schatteke ;)

Als een heropgeladen batterij kon ik mijn vakantie afsluiten en vertrekken naar mijn nieuwe thuis Parakou. Parakou behoort tot de tweede grootste economische stad van Benin. Gevolgd door een goed gevulde bagage, kon ik met de moto vertrekken naar mijn nieuwe thuis en ook het nieuwe gezin. In de vorige blog heb ik al meer informatie kunnen geven over het gastgezin. Ik werd hier ontzettend goed ontvangen en kon me meteen installeren in de nieuwe kamer. Aangezien ik van een kleine 'studio' kwam, was dit even terug back to basic. Geen stromend water, geen toilet, en 's avonds geen elektriciteit. Eindelijk voelde ik me al meer in het echte leven van Afrika. Douchen gebeurt momenteel met een kom water en mijn toilet is een put in de grond, maar dit zal me zeker niet demotiveren. Integendeel, het werd tijd dat ik iets meer proefde van het 'armere' leven.
Hier zal ik nu voor de komende maand en half nog verblijven om nadien terug voor een week te verhuizen naar Papané.

Voor diegenen onder jullie die geïnteresseerd zijn in mijn stage. Momenteel start ik in het zone ziekenhuis van Boko. Het programma voor de lessen informatica is al reeds opgesteld en vanaf het materiaal verzameld is, kunnen de lessen van start gaan. Ook sta ik hier in voor het uitbreiden van de server binnen het ziekenhuis zodat de boekhoudkundige programma's door alle financiële diensten gebruikt kunnen worden. Als persoonlijk project ben ik in Parakou op zoek naar een uitgeverij die geschiedenis boeken voor kinderen verkoopt. Dit zij - project dient als duurzaam oplossing voor één van de projecten van de NGO waarvoor ik werk. De kinderboeken waarin geschiedenis wordt aangeleerd zouden naar het brousse schooltje moeten gaan om daar de eerste boeken in hun bibliotheek te worden.

De titel moet misschien nog een beetje uitgelegd worden. Aangezien Nils voor vele een heel moeilijke naam is om uit te spreken, zeker de combinatie van een 'l' en een 's' lukt soms niet, heeft mijn gastgezin besloten om me vanaf nu de meest mannelijke bijnaam te geven "Nini". Meer informatie over het gastgezin volgt in het volgende blogbericht! 

100 – dagen!!

In Afrika telt het officiële 100-dagen feest jammer genoeg niet, maar voor ons is het toch al een mijlpaal. In totaal hebben we nog 100 dagen te gaan, waarvan er nog heel veel op het programma staat en er nog veel blogberichten gepost kunnen worden.

Benin is zeker geen groot land en aangezien er eigenlijk maar 3 officiële wegen zijn, heb je het heel rap allemaal gezien. Daardoor heb ik niet elke week even spectaculaire verhalen om jullie te entertainen. Laat ons starten bij de feestdagen van vorige week. In Benin werd er door de overheid een regeling opgesteld dat zegt: “Tijdens elke wettelijke feestdag van een bepaalde religie, krijgen alle mensen een dag vrij”. Dit wil zeggen dat christenen een dagje vrij krijgen op de geboortedag van Mohammed (een feestdag voor de moslims) of dat het voodoo feest ook een dag vrij is voor de moslims en christenen. Door deze geweldige regeling, hadden we vorig week een verlengd weekend van 4 dagen. Hierbij hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om eindelijk 2,5 maand eens in contact te komen met voodoo. Het is moeilijk om voodoo uit te leggen als je er niet in gelooft, maar ik zal mijn best doen om de geloofsbekentenis van de mensen hier over te brengen. Een lokaal voodoo feest wordt bijgewoond door twee priesters, zij begeleiden de wandeling. Daarnaast heb je 3 geesten die een voodoo – pak dragen. De mensen aanschouwen hun als oude spirituele geesten die op deze dag terug komen en zich kunnen verplaatsen met behulp van deze pakken. Deze spirituele bewegen in het rond en dansen een speciale voodoo – dans. Als je eenmaal geraakt zou worden door één van deze spirituele, wil dat zeggen dat je heel binnenkort zal sterven of zoals zij het zeggen 'verdwijnen'. Gelukkig kunnen de priesters die altijd de wandeling bijwonen, deze voodoo ongedaan maken.

Je moet je vooral inbeelden dat er een 70 – tal kinderen en volwassenen zijn die de spirituele omsingelen. Bij elke beweging dat deze spirituele maken in de richting van kinderen wordt er letterlijk een stormloop gecreëerd uit de richting van de spirituele. Mensen hebben een bepaalde vrees om aangeraakt te worden door deze geesten. Ik moet eerlijk zijn dat als er 70 mensen weglopen van deze drie, je toch ook niet gewoon op je gemakje blijft staan. Na het feest was het de ideale moment om eens een serieus gesprek te hebben over voodoo. Ik vond het zeker geen gemakkelijk gesprek omdat voodoo werkelijk alles tegenspreekt wat je zelf al weet. Zo hebben voodoo – gezinnen een fetisch die een trigger zijn om geestelijke te laten verschijnen in mensen die nog leven. Bijvoorbeeld: mijn toekomstig gastgezin is christelijk, maar de grootmoeder (die nog steeds leeft) gelooft in voodoo. Moest ik ooit de kans krijgen om ze te ontmoeten en ik draag op die moment iets van deodorant of reuk, dan zal er een oude geestelijke een intrede maken in het lichaam van de grootmoeder en zo op de grond vallen en bewegen als een slang. Tip voor mezelf: opletten met deodorant! Een moeilijk verhaal om te geloven, maar het is wel interessant om de manier te zien hoe deze mensen in voodoo geloven en hoe hard het op sommige plaatsen nog leeft.

Hierboven schreef ik al over mijn toekomstig gastgezin. Op 7 februari stopt mijn stage in Papané, Benin en heb ik een week vakantie samen met ons mama. Na 3 maanden eindelijk familielid zien en er een week mee doorbrengen! Ik kijk er alvast naar uit! (en ik denk ons mama ook). Nadien op 16 februari verhuis ik richting Parakou (de stad waar ik elk weekend gebruik kan maken van het internet). In de buitenwijken van Parakou, dicht bij de rivier wonen de ouders van Marcel. Ik heb samen met hen kerstdag gevierd, waarbij ik enorm veel gegeten had. Bij een rondleiding die ik toen kreeg in hun huis, merkte ik op dat ze een kamer voor buitenlanders voorzien hadden. Deze was echter nog niet klaar om gebruikt te worden, omdat het gezin een beetje in geldnood zat wegens ziektekosten. Enkele weken geleden heb ik hun terug een bezoekje gebracht om te vragen of ik deze kamer kon gebruiken en nu al voor mijn verblijf zou betalen zodat ze de kamer kunnen voorzien met het nodige. Op één week tijd was de kamer al bijna helemaal klaar en heb ik officieel mijn gastgezin voor februari – maart geregeld. Beide ouders zijn al gepensioneerd en hebben nog een klein zoontje van 14 jaar. Meer informatie volgt zeker nog vanaf 16 februari!

Om even terug te keren op het stage - aspect van deze ervaring. Voor mijn laatste stagemaand in Papané heb ik enkele aanpassingen gemaakt aan het programma. In plaats dat het ziekenhuis wordt opgedeeld in groepen, heb ik nu het initiatief genomen om per dag een bepaalde les te geven en dit via papieren over te brengen naar het personeel. Op die manier kiezen de mensen simpelweg wat ze willen volgen. Op die manier merk ik dat er veel meer volk naar de lessen komt, maar dat het zich vooral beperkt op de hoger opgeleide mensen. Zorgkundige en verpleegsters hebben daarbij dus veel minder interesse in de lessen informatica. Wat zeker te begrijpen valt aangezien informatica op nog maar heel weinig plaatsen in Benin worden gebruikt.

Vorige week heb ik ook een bezoekje gebracht aan de oude huizen van de Franse kolonisatoren. Deze gigantische leegstaande huizen worden maar voor een heel klein deeltje bezet door lokale bevolking. De gebouwen zijn enorm versleten en hebben duidelijk geleden aan het Afrikaanse klimaat. Het blijft vreemd dat vele deuren van deze gebouwen nog steeds achter slot zitten, wetende dat er zoveel Afrikaanse mensen langs de kant van de straat slapen. Blijkbaar is het 'moreel' verboden om in te breken in deze leegstaande gebouwen en er een deel van op te eisen. Vlak naast deze gebouwen vind je het oude station van Tchaourou terug. In Benin loopt één treinspoor van Cotonou tot in Parakou en verder, dat absoluut niet meer gebruikt wordt. Als typische Europeaan, ben ik de enige uit heel Benin die nog half stopt voor ik het treinspoor over steek. Dit gaat natuurlijk gepaard met vreemde blikken. Maar dit ben ik ondertussen al helemaal gewoon, zeker met zo'n baard waar Al Qaida zelfs jaloers zou op zijn. Hieronder een foto ter illustratie:

Ik zal jullie moeten teleurstellen met een beperkt blogbericht! Maar komende weken zal er nog heel wat op het programma staan: de laatste weken in Papané (lees: veel feestjes en etentjes), de vakantie waar ons mama en ik al lang op wachten en de verhuis naar de stad + het nieuwe gastgezin! 

Roadtrip!! #YOLO

Aangezien ik niet elke week iets spectaculair mee maak, moeten jullie met veel geduld telkens twee weken wachten. Aan enkele reacties te horen, moet ik meer gaan doen zodat ik meer kan schrijven. Maar bij deze, terug even een update van de laatste twee weken. Laten we starten met: Beste Belgische vrienden en familie, een heel gelukkig nieuwjaar! Hopelijk hebben jullie het net iets harder kunnen vieren dan mij! Nieuwsgierig? Lees dan maar!

Hier in Afrika vieren ze kerstmis gedurende 5 dagen, dat wil zeggen dat we hier begonnen zijn met feesten de 23^ste en geëindigd zijn de 27^ste. Aangezien Benin nog steeds uit een groot deel katholieke gelovigen bestaat, kon het ook niet anders dan met kerstmis enkele kerkelijke missen mee te pikken. Daar startte we mee op 23 december, een heel lange mis (2,5 uur) met Monseigneur van de kerk. Nadien kregen alle kindjes veel cadeautjes van het ziekenhuis, een unieke kans om foto’s te trekken van blije kinderen met hun cadeautjes en niet zoals altijd de serieuze gezichten te moeten trekken. Bij deze werd ik ook ingelast als fotograaf van alle volgende activiteiten in het ziekenhuis. De volgende dag trokken we met onze twee brommers, naar de stad om nog enkele cadeautjes te kopen. Aangezien we zelf hier in de stad geen ‘winkelstraat’ hebben of officiële winkels is het nog al moeilijk om het geschikte cadeau te vinden. Met als resultaat dat we 3,5 uur rond hebben gereden om onze cadeautjes te vinden. Maar dit hield ons niet tegen, dus op naar het volgende feestje. Het werd echter even verontrustend wanneer één van de andere studenten malaria bleek te hebben. Met een hoge koorts besloot hij al rap om de kerstavond rap te beëindigen. Het was ook niet makkelijk om kerstavond te vieren zonder elektriciteit, maar met wat creativiteit is alles toch gelukt. Bij deze de eerste kerstmis zonder elektriciteit, dat kan niet iedereen zeggen.

Kerstdag kon ik vieren bij de familie van één van mijn Afrikaanse vrienden. Ik werd al uitgenodigd om 8 uur, maar toen ik hoorde dat het kon duren tot 17 uur ’s avonds had ik toch maar besloten om mijn tijd te nemen en rond de middag aan te komen. Klinkt misschien onbeleefd, maar heb ook al zo’n feestjes gedaan en tot de middag is de activiteit: in de zetel hangen en tv kijken. Rond de middag kreeg ik dus de borden (let op het meervoud) aan lekkere pikante spaghetti tot als mijn buik volledig vol was. Na een uurtje werd ik verrast met het feit dat we nog bij één van zijn vrienden moesten gaan eten. Ik kan goed geloven dat jullie in België ook allemaal goed gegeten hebben, maar niet zoals ik gegeten heb die dag. Hoe het kon, ik weet het niet, maar ik heb de 5 borden rijk gevulde spaghetti allemaal kunnen binnenhouden. Bij de volgende uitnodiging in een Afrikaans gezin, ga ik er op letten dat ik al twee dagen niet gegeten heb. Dan moet het zonder probleem wel lukken. Met een maag die op ontploffen stond, moest ik ’s avonds 25 december nog naar een restaurant om te eten met een nieuwe kennis. Een Franstalige Belg, met als job: piloot. Dit bood voor ons heel wat mogelijkheden, maar na vele beloften om te gaan vliegen, had het vliegtuig panne en konden we met kerstmis niet meer opstijgen. De teleurstelling was groot, maar werd rap terug goedgemaakt met een cadeau dat Vincent en ik heel moeilijk konden aanvaarden. Een heel klein vliegtuigje krijg je namelijk niet elke dag cadeau, maar we hebben dit dan ook wijselijk wat afgewimpeld. Eerst een brommer en dan een vliegtuig, ik zou liever niet hebben dat mijn ouders een hartaanval krijgen.

27 december, het grootste feest dat er kon zijn (in mijn hoofd dan). Onze roadtrip kon beginnen! Met heel weinig planning en heel veel mensen die tegen onze trip waren, vertrokken we vrijdag namiddag al richting Boko. Dit is een dorpje net achter de grote stad Parakou, op die manier moesten we de volgende ochtend niet heel de stad terug door. De directrice, samen met enkele dokters waren absoluut tegen het idee dat we met twee naar Nattitingou gingen rijden. Het idee dat we een 400 – tal kilometer gingen rijden, met twee brommers om uit te komen op de magische plek van Nattitingou met de watervallen, was absoluut te mooi om zo maar te laten vallen bij enkele commentaren. Met onze zware zakken vastgebonden vertrokken we zaterdag ochtend om 9 uur richting N’ Dali. Het makkelijke aan onze roadtrip was wel dat we geen kaart nodig hadden. Benin bestaat namelijk uit een 3 – tal grote wegen. Het enige wat we moesten onthouden was: rechtdoor – eerste links – rechtdoor – eerste rechts – rechtdoor en we waren aangekomen in Nattitingou.

Aangekomen in N’Dali, moesten we onze eerste afslag maken. Hier stond er, volgens de kaart, dat we 150 km moesten rijden op een zandweg. Met zelfgemaakte mondmaskers stonden we klaar om de stoffige weg op te rijden, tot als we zagen dat er net enkele maanden geleden een nieuwe weg was aangelegd, zonder bulten, zonder kuilen. Met een lach op het gezicht, reden we door naar Djougou. Dit is de derde grootste commerciële stad van Benin. Onderweg doorkruisten we letterlijk Benin, wat ook enorm op te merken was aan de lokale bevolking en de natuur. Op het vlak van natuur kwamen we de mooiste uitzichten, mooiste rivieren, mooiste meren tegen dat ik tot nu toe al ooit gezien heb. Hierbij namen we ook rijkelijk onze tijd om af en toe een foto te trekken (zie Facebook). Op het vlak van de bevolking kan ik het beter vergelijken met het arriveren van de paus in een grote stad. Met elk dorp dat we passeerden werden we door honderden mensen aangestaard en wuifden er honderden kinderen naar ons. Dit wil zeggen dat we 75% van de tijd aan het wuiven waren toen we op onze brommer zaten, hierbij de referentie naar de paus.

Onderweg hebben we ook enkele momenten gehad, waar we toch enkele keren bij moesten stil staan. Benin telt blijkbaar een 10 – tal kamikaze – geiten, wat ons tot nu toe zeker een fobie heeft opgeleverd voor rondhuppelende geiten op de weg. Beeld je in dat je tegen 70 – 80 km/h aan het rijden bent en dat er plots op een halve seconde tijd er een geit uit een bosje springt en zich plaatst voor jou brommer. Bij deze weten we ook dat onze remmen zeker in orde zijn. Met een hart kloppend in de keel, zette we onze roadtrip verder en dachten we dat het maar één keer zou voorvallen. Jammer genoeg, hadden we het hier fout en hebben we nog wel enkele geiten moeten ontwijken tijdens onze trip. 

Spontane muren van vuur hebben we ook een keertje tegengekomen. In het midden van Benin, is de bevolking zeer laag, wat met andere woorden wil zeggen dat er heel veel vegetatie is. Bij een temperatuur van rond de 38 – 40 graden, kan het al eens dat er een bosbrand ontstaat, maar dit wordt meestal gedoofd of klein gehouden door lokale bevolking. Echter zijn er ook stukken waar geen bevolking woont en je dan bomen op 5 meter van de weg en van ons ziet in brand staan. Vlammen van 5 à 8 meter hoog en een dikke rookwolk die de weg volledig verspert. Het was zeker een ervaring om door zo’n gebied te rijden, gelukkig hadden onze kleren nadien voldoende tijd om te verluchten.

Rond 17 uur kwamen we in Nattitingou toe en zochten we ons rap een hotel om één nacht te overnachten. De waterval van Nattitingou stond namelijk nog op ons te wachten en dit wouden we graag voor de donker gedaan hebben. Aangezien de nacht letterlijk valt hier in Afrika, hebben we ons gehaast om er toch nog iets van te zien. Niets wetende dat er blijkbaar twee watervallen zijn, vertrokken we naar de ‘kleinste’ waterval. Met het fototoestel op de schoot, racete we tegen het licht, of beter gezegd tegen het donker om nog op tijd aan te komen aan de waterval. Eenmaal daar aangekomen werd het duidelijk dat de lange, soms pijnlijke rit, allemaal de moeite was! Een adembenemend verschijnsel was zeker de moeite om even te blijven zitten. Jammer genoeg hadden we nog maar 30 minuten voor Afrika pikzwart werd. Mijn fototoestel heeft nog nooit op zo’n korte tijd, zoveel foto’s getrokken. Een kort bericht aan Jens: het is volledig toegestaan om van de 7 meter hoge waterval (dit is nog maar de kleine waterval) te springen en daar wat rond te zwemmen! Bij deze u verjaardagscadeau is geregeld!

Na een nacht goed slapen en na een warme douch, konden we terug vertrekken richting huis. Dit was de eerste warme douche in twee maanden trouwens! Vele verklaarden ons zot dat we op twee dagen een kleine 600 km gingen rijden. Ze hadden misschien een beetje gelijk, maar het is ons toch gelukt. Aangezien we dezelfde weg terugnamen, moesten we niet nog eens overal stoppen om foto’s te nemen van knappe natuurverschijnselen. Op deze manier waren we al rond de middag terug in N’Dali. Om even de kwaliteit van onze moto’s te bespreken, moest je dit in België verkopen ben je rap failliet. De kwaliteit van de moto en van de wegligging is niet ideaal. Als je rug, nek en staartbeen na 200km het al niet meer kunnen uithouden zonder een lange pauze waar je bij moet platliggen, dan weet je zeker dat de kwaliteit ervan niet optimaal is. In totaal hebben we al 1500 km op onze teller staan, waarbij momenteel de volgende instrumenten al stuk zijn: tweede kilometer teller, snelheidsmeter, toerentalmeter en enkele afsluitende deksels en vijzen die besloten er van af te springen. Maar dit alles hield ons toch niet tegen om te blijven rijden. Met een restaurant pauze en een korte panne (benzinetank die iets kleiner leek te zijn dan verwacht) kwamen we ’s avonds toe in Papané.

De roadtrip was om het simpel te zeggen, één van de beste trips van mijn leven. Lichamelijk heeft het absoluut geen deugd gedaan, maar dit stoorde me allemaal niet. Ik laat gewoon de foto’s voor zich spreken.

Dezelfde avond van mijn aankomst in Papané begon mijn eigen lichaamstemperatuur aanzienlijk te stijgen en te stijgen. Met een korte nachtrust en een record van 39 graden koorts besloot ik toch een dag extra vakantie te nemen. Natuurlijk kreeg ik nu de volledige lading van alle mensen die het afgeraden hebben om naar het noorden te vertrekken. Na twee doktersbezoeken en enkele bloedtesten heb ik toch medicatie tegen malaria moeten innemen. Mijn testen zijn allemaal negatief teruggekomen, maar de Afrikaanse dokter was er van overtuigd dat het malaria was. Dafalgan was het nieuwe wondermiddel, maar toch had ik de volgende nacht 39,5 graden koorts. Waardoor de medicatie voor malaria nu moest starten en ik daarbij nog enkele pilletjes moest innemen. Ondertussen zitten we al op 31 december, iedereen vertrok naar de stad om te vieren en ik bleef thuis met lichte koorts en veel hoofdpijn. Op nieuwjaar kon ik toch niet thuis blijven, dus ik besloot me vol te steken met wat pilletjes te nemen en toch naar de stad te vertrekken om wat te vieren. Met een lekkere varken aan het spit heb ik mijn eindejaar diner ook gehad.

Een prachtige manier om 2013 af te sluiten, mijn eerste twee maanden in Benin af te sluiten en 2014 te starten! De twee maanden zijn werkelijk voorbij gevlogen en nu nog maar 4 maanden te gaan… Hopelijk kan ik de 4 maanden in 2014 even hard genieten van mijn verblijf in Benin zoals ik dit de eerste twee maanden ervaren heb. Ook al wordt het gemis naar thuis af en toe groot, zeker als je 2,5 dag plat op je bed moet liggen! 

Ekaro Belgique!

Met veel spanning en ongeduld, zullen vele nu achter jullie computerscherm zitten. Na twee weken toch nog een blogupdate van het leven hier in Afrika. Aangezien de tijd hier zo snel gaat, is het soms moeilijk om bij te houden wat je nu weer precies gedaan hebt de vorige twee weken.

Ik sprak in mijn vorig blogbericht over de maatregelen die ik ging treffen om toch meer volk in mijn les te krijgen. Ik zette maandagochtend de eerste stap. Tijdens de stafvergadering, nam ik het woord en wees ik er op dat het ziekenhuis een unieke kans kreeg om heel het personeel op te leiden op het vlak van informatica. Waarvoor ze elders een enorm bedrag zouden moeten neerleggen, doe ik het helemaal gratis en voor iedereen die er interesse in heeft. Ik wees er ook op dat er elke dag een les was en dat ze van mij mogen komen wanneer ze willen (een kleine tegenspraak rond het systeem dat ik had uitgewerkt, maar ik wou er alles aan doen om meer volk te krijgen). Als Afrikanen zo’n speech krijgen, zijn ze altijd enthousiast en met veel ja – knikkende gezichten sloot ik mijn speech ook af. Jammer genoeg hielp dit weer niet. Maandag namiddag kreeg ik één persoon over de vloer, dinsdag was er een vergadering gepland, woensdag was weer het hoogtepunt van mijn week met 15 leerlingen en donderdag kwam er niemand. Je zou kunnen besluiten dat ik hier niet veel werk en terecht. De voorbereiding van de lessen vragen echter wel wat tijd omdat ik dit volledig in het Frans probeer voor te bereiden en als er dan niemand aanwezig is, dan heb je geen motivatie meer om aan je ander werk te beginnen. 

Gelukkig ben ik begonnen om zelf wat ander initiatief te nemen en startte ik met privé – lessen voor familie leden van de directrice. Een gepensioneerde man van 65 en een zus tussen de 30 - 40 jaar. Niet direct de perfecte combinatie, maar met heel veel geduld kon ik na 2,5 uur de les afronden. Ik kan er niet meer de nadruk op leggen dat je soms enorm veel geduld moet hebben. Gelukkig was dit al een kwaliteit die ik had tijdens de stagelessen met mijn vorige opleiding, maar nu wordt mijn geduld wel goed getest. Ik kan er alleen maar beter van worden, zeg ik dan tegen mezelf.

Er moet ook af en toe ontspannen worden hier in Afrika. Daarom ga ik elke maandag avond naar ‘Le marché de boisson’. Om je even te helpen met inbeelden: een marktje, waarbij elk standje is gemaakt uit grote takken en stro, met een totaal aan 100 – 150 standjes die allemaal hetzelfde verkopen. De bedoeling is dat je één van deze standjes uitkiest, je bij in een kring gaat zetten en een proevertje doet van de drank die elk standje verkoopt. Dit drankje is namelijk Tchoucketou (probeer het fonetisch te lezen). De drank is een lichtbruin, warm honingbiertje dat elke marktkramer of marktkraamster zelf thuis heeft gemaakt. Je start met een proevertje, want elke Tchouk is anders gemaakt. Ze kunnen verschillen van kleur (donkerder of lichter bruin), maar ook van het alcoholpercentage. De gesprekken die er worden gevoerd tijdens het drinken van Tchouk zijn nog erger als je 15 mannen bij elkaar zet en een ‘zware – bieren avond’ houdt (referentie naar Heren 2). Al bij al een heel leuke ervaring, want alle inwoners van Tchaourou die ons Tchouk zien drinken, beginnen spontaan te lachen en ons Tchouk cadeau te doen. Blijkbaar komen er absoluut geen blanken naar de markt om dit te drinken en vinden ze het altijd een eer als je rond hun in het standje komt zitten. Volgens de bevolking heeft deze drank ook medische bijwerkingen, maar dan moet je meer dan 2 liter gedronken hebben zeiden ze. Dat heb ik bewust nog even uitgesteld, maar een avondje Tchouk kan er nog wel inzitten binnenkort. Foto’s volgen zeker nog!

Zoals op Facebook al duidelijk gemaakt werd, was ons nieuw speelgoed toegekomen. Van Chinese makelij hebben we een ‘moto’ aangekocht. Laat me al duidelijk maken dat het een unieke ervaring is om je eigen vervoer te hebben in een Afrikaans land! Vorige week mochten we onze brommer ophalen en al meteen hadden we ons een verlaten plekje uitgezocht om wat te leren rijden. Gelukkig kan Vincent (waarmee ik de moto deel) al rijden, dus had ik meteen een Nederlandstalige rij – instructeur. Moeilijk vond ik het zeker niet en ik was rap weg met alle handelingen. Wat wel vervelend is dat het schakelen hier omgekeerd gebeurt. In België klik met je voet omhoog om omhoog te schakelen, maar hier moet je drukken naar beneden om een versnelling hoger te gaan. Even wennen voor Vincent, aangezien hij van het andere systeem komt, maar voor mij was ik er rap mee weg. Al rap begon ik zelfstandig heen en weer te rijden om de moto te leren kennen en met al één tussenstop in de garage kunnen we er nu volledig van genieten! Het ‘moto – programma’ is ook al volledig gemaakt. We hebben kunnen regelen met een ander ziekenhuis dat we een moto van één persoon lenen, zodat we voor een week over twee moto’s beschikken. Met deze twee moto’s vertrekken we volgend weekend richting het noorden en gaan we de omgeving daar wat verkennen. Concrete plannen moeten wel nog gemaakt worden, maar de reis staat al vast! De eerste roadtrip in Afrika is een feit!

In de loop van vorige week kregen we het ‘slechte’ nieuws dat onze begeleidster ziek was gevallen en hierdoor niet tot in Papané zou geraken om onze stage te bespreken. Gelukkig zijn er twee begeleiders en kon Etienne nog een plaatsje maken in de drukke agenda. Zondag en maandag konden we Parakou – Tchaourou en Papané voorstellen aan hem. De individuele gesprekken verliepen zeer goed. Ik vond het vooral belangrijk om te spreken over de lessen die ik geef in het ziekenhuis en die eigenlijk veel te weinig aandacht van het personeel trekken. We zochten samen naar een eventuele oplossing om de mensen te betrekken bij de lessen. Ook het onderzoek dat wij hier moeten uitvoeren in Benin kwam ter sprake. Na vele weken twijfelen had ik vorige zondag mijn onderzoeksvoorstel kunnen indienen. Ikzelf wil een onderzoek doen naar de invloed dat informatica kan hebben om het leven in een Afrikaanse samenleving bij studenten en volwassenen. De titel zegt het zelf al: een heel breed onderzoek. Maar daarin moet ik zeker nog gaan concretiseren. De planningen voor het onderzoek zijn ook al gemaakt en vanaf volgende week starten de enquêtes en interviews met de personen die ik er wil bij betrekken. Een andere taak die wij krijgen van de school is een duurzaam product ontwikkelen. Dit is een product die voor een gemeenschap heel duurzaam kan zijn en met veel belangstelling kan worden gebruikt. Zo ben ik van plan een informatica werkboek te ontwikkelen waarbij elke persoon (met of zonder informaticakennis) kan aansluiten in het boek waar hij/zij wil en zo hun niveau kunnen opkrikken. De school stelt zich wel vragen bij de echtheid van het product, aangezien dit hoogstwaarschijnlijk te vinden is op het internet. Ik zal dus naar een manier moeten opzoek gaan om dit product uniek te maken.

Het onderzoek dat ik wou uitvoeren heeft echter al een kleine verandering gekregen. Hierboven kon je al lezen wat mijn onderzoek precies was. Jammer genoeg heeft de gemeentelijke overheid van Tchaourou besloten om het budget voor informatica 2014 te schrappen. Dit wil met andere woorden zeggen dat de enige school, in een omtrek van een kleine 100 km waar er lessen informatica werden gegeven, het vanaf nu zonder informatica moet doen. Dit wil zeggen dat er 6 leerkrachten informatica hun job verliezen. Ik kon dit slechte nieuws van heel dichtbij ervaren. Ik geef elke dinsdag en woensdag lessen op het college in Tchaourou. Ik vervang echter geen leerkracht, maar ben een ‘aanvulling’ bij het leerproces van de leerlingen. Elke les geef ik zelf wel een uurtje les, waar ik mijn creatieve werkvormen eens volledig uit de kast kan halen. Vorige woensdag was er echter geen leerkracht aanwezig en dus moest ik de les overnemen. Jammer genoeg, was dit net de dag dat ik niets moest voorbereiden voor de leerlingen. Toch heb ik uiteindelijk een les van 2 uur even uit ‘mijn duim’ gezogen. Ik kon toch deze les met veel enthousiasme en succes afronden, wanneer plots de leerkracht toch komt opdagen en mij heel stil het slechte nieuws komt aanbrengen.
 Het verraste mij, hoe de leerkracht met dit slechte nieuws omging. Hij probeerde dit even duidelijk te maken aan de leerlingen en vertrok nadien gewoon weer naar huis, alsof er niets was en alsof hij op die moment al ontslagen was. Het verdere vervolg van mijn stage in de school is echter nog niet duidelijk.

Als afsluitertje wou ik nog even spreken over een cultureel aspect waarvoor Benin ook bekend staat. Niet de slavenhandel, maar de voodoo. Na 1,5 maanden hier te wonen hadden we eigenlijk nog niets rond dit thema gezien of gehoord. Het volgende verhaal probeer ik te vertellen op de manier hoe ik het ervaren heb. En ja, er zijn zeker aspecten in het verhaal die ongelooflijk onwaar lijken, maar hier geloven ze er wel degelijk in. Het college in Tchaourou telt zo’n 5000 leerlingen, wat in vergelijking met de meeste scholen in België wel tamelijk veel is. In de Beninse cultuur is het nog toegestaan om als leerkracht af en toe een mep uit te delen aan één van je studenten. Meestal wordt er geklopt op de rug of schouder. Het is wel even schrikken als westerling om één van je leerlingen in elkaar te zien krimpen van de pijn. Gelukkig mag dit niet meer in België! 

Vorige week dinsdag werd ik, zoals gewoonlijk, verwacht in het college. Zo’n vijftien minuten later lopen er enkele leerlingen de ‘speelplaats’ op. Als nieuwsgierig persoon, volg ik hen. Er was een meisje die net van haar leerkracht een tik op het hoofd had gekregen. In de opvoeding van dat kind, wordt een tik op het hoofd automatisch gelinkt aan oudere geesten. Wat wil zeggen dat als het kind een tik krijgt, het lichaam wordt overgenomen door een oudere geest (Un esprit). Het kind, bezeten door een andere geest, begon water over zich te kappen en sprong overal in het rond. Haar armen vlogen telkens weer de lucht in, terwijl ze luidkeels iets aan het roepen was en aan het huilen was. Het was al raar genoeg om dit kind zo te zien rond springen, maar ik vond het nog erger dat de leerkrachten en leerlingen er allemaal rond stonden en een beetje aan het lachen waren. Uiteindelijk waren er enkele leerlingen die haar probeerde vast te grijpen, maar zonder succes. Na vijf minuten hebben 4 leerlingen dit meisje van 16 jaar onder bedwang moeten houden en hadden ze haar hoofd nat gemaakt met wat water. Maar dit werkte jammer genoeg ook niet. Terwijl ik met een open mond en een verbaasde blik de uitleg kreeg over de toestand van het kind, werd het kind zelf weg gedragen naar een klaslokaal. Hier noemen ze het een fetisj, voodoo, en oudere geesten die in het meisje zijn gekomen door deze tik. Al bij al een gewone dag voor de Beninse leerlingen. Net zoals jullie, was ik even verbaasd van het gebeuren en het verhaal.

Met zo’n raar, maar waargebeurd verhaal kan ik toch niet afsluiten in deze mooie feest tijden. Ik wil jullie allemaal een prettige kerst en al een gelukkig nieuwjaar toewensen. Vier het daar in de koud, dan vier ik het hier met 38 graden. Ik kan je al zeggen dat het ook gek voelt om kerstmis te vieren bij zomer weer! Prettige feesten allemaal!